ေဘးအႏၱရာယ္မ်ား

ေႏြဦးကာလ ေျမၾသဇာေကာင္းခ်ိန္မွာ သစ္ေစ႔ႏွစ္ေစ႔ ေဘးခ်င္ကပ္ရိွေနပါတယ္။

          ပထမသစ္ေစ႔ေလးဒီလိုေျပာပါတယ္။

          “ငါ ရွင္သန္ႀကီးထြားခ်င္တယ္။
ငါ႔အျမစ္ေတြကို ေျမႀကီးေအာက္အနက္ႀကီးအထိ ဆန္႔ထုတ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ငါ႔ရဲ႕အေပၚယံေျမလႊာေလးကို
ငါ႔အညႊန္႔ေလးနဲ႔ ထိုးေဖါက္လိုက္ခ်င္တယ္။ ငါ႔ရဲ႕ႏူးညံ႔တဲ႔အဖူးေလးေတြကို ေႏြဦးအေရာက္မွာ
တံခြန္တစ္ခုလို ေျဖထုတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ငါ႔မ်က္ႏွာေပၚက်တဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို
ခံစားခ်င္တယ္။ ငါ႔ပြင္႔ဖတ္ေလးေတြအေပၚ ႏွင္းစက္ေလးေတြက်ေစၿပီး၊ မနက္ခင္းရဲ႕ မဂၤလာအခ်ိန္အခါကို
ခံစားခ်င္တယ္။”                                  
   ထိုေနာက္ သစ္ေစ႔ေလး အပင္အျဖစ္ ႀကီးထြါးလာခဲ႔ပါတယ္။

          ဒုတိယသစ္ေစ႔ေလးကဒီလုိေျပာပါတယ္။

           “ငါေၾကာက္တယ္။
ငါ႔အျမစ္ေတြကို ေျမႀကီးေအာက္ထဲကို လႊတ္ထုတ္လိုက္ရင္ ေျမႀကီးေအာက္ အေမွာင္ထဲမွာ ဘာေတြေတြ႔ရမလဲဆိုတာကိုငါ မသိဘူး။ ငါ႔အေပၚမွ မာေက်ာတဲ႔ေျမႀကီးကို တိုးထြက္လိုက္ရင္ ႏူးညံ႔တဲ႔အညႊန္႔ေလး ႀကိဳးသြားမွာေပါ႔။….ငါ႔အဖူးေလးေတြကို
ျဖန္႔ထုတ္လိုက္ရင္ ခရုေလးေတြ လာစားမွာေပါ႔…ငါ႔ပန္းေလးေတြ ပြင္႔လာရင္ ကေလးေတြ အျမစ္မွ
လာဆြဲႏုတ္လိုက္မွာေပါ႔။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လုံၿခံဳေဘးကင္းတဲ႔ေန႔ေရာက္ေအာင္ ေစာင္႔တာအေကာင္းဆုံးပါပဲ။”

          ဒုတိယသစ္ေစ႔ေလးဆက္ၿပီးေစာင္႔ေနပါတယ္။

          ေဆာင္းတြင္းမနက္ခင္းမွာ
ၾကက္တစ္ေကာင္ အစာရွာထြက္လာပါတယ္။ ေစာင္႔ေနတဲ႔ဒုတိယသစ္ေစ႔ေလးကို ေတြ႔ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေကာက္စားလိုက္ပါေတာ႔တယ္။

( Risking by Patty Hansen ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။  )

လူ႔ဘဝရဲ႕စည္းမ်ဥ္းမ်ား

၁။ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုကို ရရိွပါလိမ္႔မယ္။

    ႀကိဳက္ႀကိဳက္၊မုန္းမုန္း ဘဝတစ္ခုလုံးအတြက္ ဒီကိုယ္ခႏၶာပါပဲ။

၂။ သင္ခန္းစာေတြ ေလ႔လာရမယ္။

   ဘဝဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ျပည္႔တက္ရမယ္႔ေက်ာင္းမွာ
စာရင္းသြင္းရမယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ ေန႔တိုင္း သင္ခန္းစာေတြ

   ေလ႔လာရပါမယ္။ သင္ခန္းစာေတြကို
ႀကိဳက္ခ်င္လည္း ႀကိဳက္မယ္။ မသင္႔ေတာ္တဲ႔သင္ခန္းစာေတြ၊  ခပ္တုံးတုံးသင္ခန္းစာေတြ လို႔ထင္ခ်င္လည္း ထင္မယ္။

၃။ အမွားဆိုတာ မရိွပါဘူး။ သင္ခန္းစာေတြပဲ ရိွပါတယ္။

   ႀကီးထြားမႈဆိုတာမွားလိုက္၊ ျပင္လိုက္လုပ္ရတဲ႔ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္မႈတစ္ခုပါ။ မေအာင္ျမင္တဲ႔ စမ္းသပ္မႈဆိုတာေနာက္ဆုံးေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ႔ စမ္းသပ္မႈရဲ႕အစိတ္အပိုင္းေတြပါ။

၄။ သင္ခန္းစာကို မေက်ညက္မခ်င္း ထပ္ေလ႔လာရမယ္။

    သင္ခန္းစာကိုပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ မရမခ်င္း နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ သင္႔ထံ ေရာက္လာပါလိမ္႔မယ္။ သင္ခန္းစာကို
ေက်ညက္နားလည္ၿပီးရင္ ေနာက္သင္ခန္းစာတစ္ခု ဆက္တက္ပါမယ္။

၅။ သင္ခန္းစာေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေလ႔လာၿပီးဆုံးမွာ မဟုတ္ဘူး။

    သင္ခန္းစာမရိွတဲ႔ဘဝအစိတ္အပိုင္း မရိွပါ။ အသက္ရွင္သမွ်ကာလပတ္လုံး သင္ခန္းစာေတြကို ေလ႔လာရမယ္။

၆။ “ဒီေနရာ” ထက္ “ဟိုေနရာ”က ပိုမေကာင္းပါဘူး။

    မင္း သတ္မွတ္ထားတဲ႔“ဟိုေနရာ” ကို ေရာက္ခဲ႔ရင္လည္း၊ အျခားေနာက္ထပ္ “ဟိုေနရာ”ေတြကို ေတြ႔ရဦးမွာပါပဲ။

၇။ အျခားလူဆိုတာ သင္႔ရဲ႕ေၾကးမံုျပင္ေတြပါ။

    သင္ ကိုယ္တိုင္တစ္စုံတစ္ခုကို ႀကိဳက္ျခင္း၊ မႀကိဳက္ျခင္း ရိွခဲ႔ရင္၊ အျခားသူမွာလည္း ႀကိဳက္ျခင္း၊
မႀကိဳက္ျခင္းရိွမွာပါ။

၈။ သင္႔ဘဝကို သင္ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးတာပါ။

    သင္လိုအပ္ေသာကိရိယာေတြ၊ အရင္းအျမစ္ေတြ ရိွေနၿပီးသားပါ။ ထိုအရာေတြကို လုပ္ကိုင္ဖို႔ သင္႔အေပၚမွာသာမူတည္ပါတယ္။ သင္႔တာဝန္က ေရြးခ်ယ္ဖို႔ပါ။

၉။ ဘဝရဲ႕ေမးခြန္းေတြ အေျဖမွာ သင္႔ကိုယ္တြင္းမွာရိွပါတယ္။

    ၾကည္႔ရွဴဖို႔၊နားေထာင္ဖို႔၊ ယုံၾကည္ဖို႔ သင္ လုပ္ေဆာင္ရပါလိမ္႔မယ္။

၁၀။ အခုေျပာတဲ႔ စဥ္းမ်ဥ္းအားလုံးကိုသင္ ေမ႔သြားပါလိမ္႔မယ္။

( The Rules for Being Human by Cherie Carter-Scott ကို ဘာသာျပန္ဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။  
)

ကြက္ကီး သူခိုး

         ေလဆိပ္တစ္ခုမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး တစ္ညတာ ေလယာဥ္ကို ေစာင္႔ေနပါတယ္။ သူမေလယာဥ္

ကို စီးဖို႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင္႔ရပါဦးမယ္။ ေလဆိပ္မွ ဖတ္ဖို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ဝယ္တယ္။

စားဖို႔ ကြတ္ကီးတစ္ထုပ္ဝယ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး နားေနဖို႔ ေနရာတစ္ေနရာ ရွာပါတယ္။

စာအုပ္ထဲမွာ အာရုံစူးစိုက္ၿပီး ဖတ္ေနပါတယ္။

     သူမေဘးမွ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္လူတစ္ဦး သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားရိွကြတ္ကီးအိတ္ထဲမွ

ကြတ္ကီးတစ္ခု ႏွစ္ခုလမ္းႏိႈက္တာျမင္လိုက္ပါတယ္။ သူမ မသိခ်င္ေယာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္

ေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။        

                            

      စာအုပ္ဖတ္လိုက္ ကြတ္ကီးကို တဂ်ြတ္ဂ်ြတ္ဝါးလိုက္ နာရီၾကည္႔လိုက္ လုပ္ေနပါတယ္။

အတင္႔ရဲတဲ႔ ကြတ္ကီးသူခိုးေၾကာင္႔ ကြက္ကီးအိတ္လဲ တျဖည္းျဖည္းနည္းလာပါၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာ

နဲ႔အမ်ွ ပိုစိတ္တိုလာပါတယ္။

"ငါ စိတ္ေကာင္းဝင္ေနလို႔ေနာ္ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ မ်က္စိကိုအညိဳအမဲစြဲေအာင္ လုပ္မိေတာ႔မယ္" လို႔

ေတြးေနမိပါတယ္။

       အိတ္ထဲမွ သူမ တစ္ခုႏႈိက္ရင္ ထိုလူလည္း တစ္ခုလိုက္ႏိႈက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုပဲ

က်န္ပါေတာ႔တယ္။ အဲဒီလူ ဘာလုပ္မလဲလို႔ သူမ သိခ်င္တယ္။

       သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးကြတ္ကီးကို ယူၿပီး တစ္ဝက္ခ်ိဳး

လိုက္ပါတယ္။

       သူမကို တစ္ဝက္ေပးၿပီး က်န္တစ္ဝက္ကို သူ စားလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ထံမွ လွမ္းယူ

လိုက္ပါတယ္။ 

"ဒီလူကေတာ႔ ခပ္ရဲရဲပဲ။ ရိုင္းလဲ ရိုင္းတယ္။ သူ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေလးေတာင္

မေျပာသလဲ" လို႔ ေတြးမိတယ္။

    အရင္တုန္း တစ္ခါမွ အဲဒီလို စိတ္ထဲ မနာက်င္ဘူးပါဘူး။ သူမေလယာဥ္ေရာက္ရိွေၾကာင္း

ေခၚသံအၾကားမွာ စိတ္သက္သာစြာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ပစၥည္းေတြကို သိမ္းဆည္းၿပီး

အဝင္ဂိတ္ဆီကို ဦးတည္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေက်းဇူးမသိတဲ႔ သူခိုးကို လွည္႔မၾကည္ဘဲ ထြက္လာခဲ႔

ပါတယ္။

    ေလယာဥ္ေပၚတက္ၿပီး ခုံမွာထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးခါနီးစာအုပ္ကို ဆက္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။

သူမရဲ႕အိတ္ကို လွမ္းဖြင္႔ၿပီး ႏႈိက္လိုက္ခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုကိုစမ္းမိၿပီး အံ႔ၾသသြားတယ္။

မ်က္စိေရွ႕မွာေရာက္ေနတာက သူမရဲ႕ကြတ္ကီးထုပ္ေလး။

"ငါ႔ကြတ္ကီးထုပ္က ဒီမွာေရာက္ေနပါလား" လို႔ စိတ္ပ်က္စြာ ေရရြတ္မိတယ္။
    "ဟိုကြတ္ကီးထုပ္က သူ႔ဟာကိုး၊ သူက ငါ႔ကိုမွ်ေကၽြးေနတာ။"
     သူ႔ကို ေတာင္းပန္ဖို႔အတြက္ သိပ္ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ သူမ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ အမွန္တရားကို သိသြားပါၿပီ။
     သူမသာလွ်င္ ရိုင္းစိုင္းသူ၊ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိသူ၊ သူခိုး။

( The Cookie Thief by Valerie Cox ကိုဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။  )

ကြ်န္ေတာ္႔ အေဖ

အသက္၄ႏွစ္ ။   ။ အေဖက အားလုံးလုပ္တတ္တယ္ကြ။

အသက္၅ႏွစ္ ။   ။ အေဖ အားလုံး သိတယ္ကြ။

အသက္၆ႏွစ္ ။   ။ ငါ႔အေဖ က မင္းအေဖထက္ ေတာ္တယ္ကြ။

အသက္၈ႏွစ္ ။   ။ အေဖဟာ အရာရာကို ေသခ်ာမသိပါဘူး။

အသက္၁၀ႏွစ္။   ။ အေဖက အသက္ႀကီးသြားၿပီ။ အေဖတို႔ေခတ္တုံးကနဲ႔
                        မတူေတာ႔ဘူး။

                          အားလုံး ေျပာင္းလဲေနၿပီေလ။                                                               

အသက္၁၂ႏွစ္။   ။ အင္း အရာရာကို အေဖ မသိပါဘူး။ ဒါသဘာဝပဲေလ။
                         ကေလးဘဝကို အေဖမွတ္မိ

                         ေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

အသက္၁၄ႏွစ္။   ။ အေဖ႔ကို ဂရုစိုက္စရာ မလိုပါဘူး။
                        အေဖက ေခတ္ေနာက္က်ေနပါၿပီ။
အသက္၂၁ႏွစ္။   ။ အေဖ႔ကိုလား။ အေဖက လုံးဝေခတ္မွီေတာ႔ဘူးေလ။

အသက္၂၅ႏွစ္။   ။ အေဖ အဲဒါကို နည္းနည္းပါးပါး သိတယ္။
                        အေဖ သိပါလိမ္႔မယ္။ အေဖ အၾကာႀကီး

                         လုပ္ခဲ႔တယ္ေလ။

အသက္၃၀ႏွစ္။  ။ အေဖ ဘယ္လိုထင္သလဲလို႔ ေမးၾကည္႔ရင္
                        ေကာင္းမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖ႔မွာ

                        အေတြ႔အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး။

အသက္၃၅ႏွစ္။  ။ အေဖ႔ကို မတိုင္ပင္ဘဲ ဘာတစ္ခုမွ ငါ႔
                       မလုပ္ဘူးကြ။

အသက္၄၀ႏွစ္။  ။ အေဖဆို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္မလဲ သိခ်င္တယ္ကြာ။
                       အေဖက ဉာဏ္ရိွတယ္။ အေတြ႔အႀကဳံေတြလဲ အမ်ားႀကီးေလ။

အသက္၅၀ႏွစ္။  ။ အေဖသာ အခုေနရာမွာ ရိွၿပီး အေဖနဲ႔
                       တိုင္ပင္ႏုိင္မယ္ဆို

                         ဘာမဆို ငါေပးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ကြာ။ အေဖ
                         ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ကိုင္တြယ္ပုံေတြကို

                         ငါ မခ်ီးက်ဴးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အေဖ႔ဆီမွ
                        ငါ အမ်ားႀကီး ေလ႔လာသင္႔ခဲ႔တာပါ။ 

(My father when I was by Ann Landers ကိုဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။ )

ပထမဆုံးအနမ္းရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ..

ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝမွာ က်မေတာ္ေတာ္ရွက္တတ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ပထမဆုံးေကာင္ေလးလဲ က်မလိုပဲ ရွက္ပါတယ္။ က်မတို႔ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကတာ ၆ လေလာက္ရိွပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ေခၽြးစိုေနတဲ႔လက္ေလးပဲ ကိုင္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ အမွန္ေတာ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည႔္တယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီစကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ က်မတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နမ္းမိမလို မၾကာခဏျဖစ္ၾကပါတယ္။ နမ္းခ်င္ေနမွန္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး သိၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ပထမဆုံးအနမ္းကို နမ္းဖို႔အတြက္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး သတၱိမရိွၾကပါဘူး။

          ေနာက္ဆုံး က်မရည္းစားက ဧည္႔ခန္းက ခုံရွည္ႀကီးေပၚမွာ သြားထိုင္ၾကရေအာင္လို႔ေျပာလို႔ က်မတို႔ သြားထိုင္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ ရာသီဥတုအေၾကာင္းကိုေျပာၾကရင္း၊ သူက ေရွ႕ကိုကိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းအုံးနဲ႔ က်မမ်က္ႏွာကို ကာၿပီး၊ သူကို႔ တားလိုက္ပါတယ္။ သူ ေခါင္းအုံးကို နမ္းလိုက္ရပါတယ္။ က်မလည္း အနမ္းခံခ်င္တာ အရမ္းပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း သူ က်မ အနားကပ္လာမွာကို ေၾကာက္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ ကပ္လာရင္ အေဝးကိုအၿမဲေရွာင္ေနမိပါတယ္။ သူ ပိုၿပီး ကပ္လာပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္း က်မတို႔ေျပာၾကပါတယ္။ သူ ေရွ႕ကိုကိုင္းလာျပန္ပါတယ္။ က်မလည္း သူ႔ကို တားလိုက္ျပန္တယ္။

          ခုံတမ္းရွည္ရဲ႕အစြန္ကို က်မေရႊ႕သြားပါတယ္။ က်မတို႔ စကားေျပာရင္း၊ သူလိုက္ေရႊ႕လာပါတယ္။ သူ ေရွ႕ကို ကိုင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ က်မ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးနားကို က်မ လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး၊ နံရံကိုမွီၿပီး ရပ္ေနပါတယ္။ က်မ လက္ပိုက္ၿပီး သူ႔ကို စိတ္မရွည္သလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ 

“ရွင္ က်မကို နမ္းမွာလား၊ မနမ္းဘူးလား။”

“နမ္းမွာေပါ႔” လို႔ သူေျပာပါတယ္။

          ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီေနရာမွာ ဆက္ၿပီး မ်က္လုံးေတြပိတ္ၿပီး မွတ္တပ္ရပ္ေနပါတယ္။ ႏႈပ္ခမ္းေတြကို စုထားပါၿပီး၊ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕ကိုလွည္႔ထားပါတယ္။

          က်မ အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနပါတယ္။

          သူ က်မကို ဘာလို႔ မနမ္းေသးတာလဲ။

          ဒါေၾကာင္႔ က်မ မ်က္လုံးကိုျပန္ဖြင္႔လိုက္တယ္။ သူ က်မ တည္႔တည္႔ကို လာေနပါၿပီ။ က်မ ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ သူ နမ္းလိုက္တာ က်မရဲ႕သြားေတြကိုပါ။ ငါေတာ႔ ေသေတာ႔မွာပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ သူ က်မနားမွ ထြက္သြားပါၿပီ။

          က်မတို႔ သတင္းေတြ ေက်ာင္းထဲမွာ ပ်ံ႕သြားပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေနတုန္း က်မ ေနာက္တစ္ခါခ်ိန္းမေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ေကာလိပ္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာင္းသြားတက္ပါတယ္။ လွလွပပန႔ဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ယုံၾကည္မႈရိွစြာ ဘယ္လိုနမ္းမလဲဆိုတာကို ေလ႔လာဖို႔ က်မဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ က်မ ေလ႔လာႏိုင္ခဲ႔ပါၿပီ။

          ေႏြဦးေပါက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ က်မ အိမ္ျပန္ပါတယ္။ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေနရာေတြကို က်မ လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုေတြ႔မယ္လို႔ မင္း ထင္သလဲ။ အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ႔ က်မရဲ႕အနမ္းရည္းစားကို ျပန္ေတြ႔ပါေတာ႔တယ္။ က်မ ဘယ္ေလာက္တိုးတက္လာသလဲ ဆိုတာကို ျပရေသးတာေပါ႔။ သူ႔ရဲ႕ထိုင္ခုံဆီကို က်မ ေလွ်ာက္သြားၿပီး၊ ပုခုံးကို ပုတ္လိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း သူ႔ကို က်မဆြဲဖက္လိုက္တယ္။ သူ႔ခုံကို ထိေအာင္တြန္းထားလိုက္ၿပီး က်မရဲ႕မက္ေမာျပင္းျပတဲ႔အနမ္းေတြနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္စြာ နမ္းလိုက္ပါေတာ႔တယ္။

“ကဲ..ဘယ္လိုလဲ” လို႔ သူ႔ကို က်မ ေမးလိုက္တယ္။

          သူနဲ႔ ကပ္လွ်က္ မိန္းမကိုလက္ညိဳးထိုးၿပီး၊ အခုလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“ေမရီဂ်ိန္း၊ မင္းကို ငါ႔မိန္းမနဲ႔ ေတြ႔ေပးခ်င္တယ္ကြာ။”

( My First Kiss, and Then Some by Mary Jane West-Delgado ကို ဘာသာျပန္ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။    )

ဘုရားသခင္၏လက္ေဆာင္မြန္

          သာယာေႏြးေထြးတဲ႔ေႏြရာသီေန႔တစ္ေန႔မွာ ထိုလက္ေဆာင္ေလးကို နတ္ဘုရားေတြ
သူမလက္ထဲကို ထည္႔ထားခဲ႔ပါတယ္။ ထိုလက္ေဆာင္ေလးရဲ႕အလြန္က်ိဳးပဲ႔ပ်က္စီးလြယ္ျခင္းကို သိရတဲ႔အခါသူမ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ တုန္ရီေနပါတယ္။ ထိုအရာေလးဟာ နတ္ဘုရားေတြ သူမကို ယုံၾကည္စြာအပ္ႏွံခဲ႔တဲ႔အထူးလက္ေဆာင္ေလးပါ။ တစ္ေန႔မွာ ကမာၻႀကီး ပိုင္ဆိုင္မယ္႔ လက္ေဆာင္တစ္ခုပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မေရာက္မွီအထိကာကြယ္သူအျဖစ္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ သူမကိုအပ္ႏွံခဲ႔တာပါ။ ထိုအခ်က္ကို သူမ နားလည္ပါၿပီ။ ေလးစားခ်စ္ခင္စြာနဲ႔သူမ ထိုလက္ေဆာင္ေလးကို အိမ္ကိုေခၚယူခဲ႔ပါတယ္။ နတ္ဘုရားေတြ သူမအေပၚထားရိွတဲ႔ ယုံၾကည္မႈကိုမပ်က္စီးေစရဘူးလို႔ သူမ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔ပါတယ္။

          အစပိုင္းမွာထိုလက္ေဆာင္ေလးကို သူမမ်က္စိေအာက္ကေတာင္ အေပ်ာက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ထုိလက္ေဆာင္ေလးရဲ႕တည္ရိွမႈကိုထိခိုက္ေစမယ္လို႔ထင္သည္႔အရာ မွန္သမွ်ကို ကာကြယ္ခဲ႔ပါတယ္။ ထိုလက္ေဆာင္ေလးရဲ႕ေဘးမွာကာရံထားတဲ႔အျပင္ဖက္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ႏွလုံးသားမွာ ေၾကာက္ရြံ႕မႈအျပည္႔နဲ႔ သူမ အၿမဲေစာင္႔ၾကည္႔ေနခဲ႔ပါတယ္။သို႔ေသာ္လည္း အၿမဲတမ္း ဒီလိုေစာင္႔ေရွာက္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သိလာပါၿပီ။ ထိုလက္ေဆာင္ေလးခက္ခဲမႈေတြၾကားမွာ သန္မာစြာနဲ႔ႀကီးထြါးလာဖို႔၊ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ေလ႔လာဖို႔ လိုအပ္လာပါၿပီ။ညင္သာတဲ႔ဂရုစိုက္မႈနဲ႔ ႀကီးထြါးဖို႔ ေနရာေပးခဲ႔ပါတယ္။ ထိုလက္ေဆာင္ေလး ကန္႔သတ္ခ်က္မရိွ၊သဘာဝအရိုင္းဆန္ဆန္ ႀကီးထြါးဖို႔အတြက္ လုံေလာက္ေအာင္ ေနရာေပးထားပါတယ္။

          တစ္ရက္မွာေတာ႔လက္ေဆာင္ေလးရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈကို သူမ သိရိွခဲ႔ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ႔ သိပ္ၿပီးထိခိုက္စရာအခ်ိန္မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ လက္ေဆာင္ေလးဟာ သန္မာစြာနဲ႔ ပုံမွန္တိုးတက္ေနပါတယ္။ လက္ေဆာင္ေလးထဲမွာစြမ္းအင္ေတြျဖစ္ေပၚၿပီး ႀကီးထြားလာေနသလိုပါ။ တစ္လထက္တစ္လၾကာလာေလ ပိုၿပီးသန္စြမ္းလာေလေလပါပဲ။ထိုေနာက္ သူမ ထားရိွခဲ႔တဲ႔ကတိစကားကို ျပန္သတိရသြားပါတယ္။ လက္ေဆာင္ေလးနဲ႔သူမကို အတူထားမယ္႔ေန႔ရက္ေတြကုန္ဆုံးသြားေတာ႔မယ္ဆိုတာကို
သူမႏွလုံးသားထဲက နက္နက္ရွိဳင္းရိွဳင္းနားလည္လာပါၿပီ။

          နတ္ဘုရားေတြလက္ေဆာင္ေလးကို ျပန္လာယူမယ္႔၊ ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ႔ထိုေန႔ကို ေရာက္ရိွလာပါၿပီ။ ကမာၻႀကီးကိုလက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးအပ္ရေတာ႔ပါမယ္။ သူမ အရမ္းဝမ္းနဲေနပါတယ္။ သူမဘဝမွာ အၿမဲရိွေနသည္႔အရာတစ္ခုေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ႔ရလို႔ပါ။        အဖိုးတန္တဲ႔လက္ေဆာင္မြန္ေလးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင္႔ေရွာက္ဖို႔အခြင္႔အေရးသူမကို ေပးခဲ႔တဲ႔အတြက္ နတ္ဘုရားေတြကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူမ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔
ပုခုံးကို မတ္မတ္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုအရာေလးဟာ သူမဘဝအတြက္ တကယ္႔အထူးလက္ေဆာင္ေလးပါပဲ။
ထိုလက္ေဆာင္ေလးဟာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကို ပိုမိုလွပေအာင္၊ ပိုမိုအႏွစ္သာရရိွလာေအာင္ လုပ္ေပးပါလိမ္႔မယ္။
ထိုေနာက္မွာေတာ႔ မိခင္တစ္ေယာက္ဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြါးေပးလိုက္ပါၿပီ။

( The Gift of the Gods by Renee R.Vroman ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။  )

မ်က္မျမင္၏ စိမ္ေခၚပြဲ

       ခ်ာလီေဘာ႔စ္ဝယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕သူရဲေကာင္းေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ပါ။ အေျခအေန အခက္အခဲေတြကို ရုန္းထြက္ဖို႔၊ ဘဝကို အဓိပၸါယ္ရိွစြာရွင္သန္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လမ္းညႊန္ေပးခဲ႔သူပါ။ အျခားလူေပါင္းမ်ားစြာလည္း သူ႔ေၾကာင္႔ ဘဝအျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲခဲ႔ပါတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးတုန္းက မီးေလာင္ေနတဲ႔တင္႔ကားမွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ကယ္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း မ်က္စိကြယ္ခဲ႔ရတာပါ။ မ်က္စိမကြယ္မွီက သူဟာ ထင္ရွားတဲ႔ အားကစားသမားတစ္ဦးပါ။ 

    သူ႔ရဲ႕ထူးခၽြန္မႈနဲ႔ဇြဲသတၱိကို ျပသရန္အတြက္ အားကစားနည္းသစ္တစ္မ်ိဳးကို ကစားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုအားကစားနည္းသစ္ကို သူ မ်က္စိမကြယ္ခင္မွာေတာင္ မကစားဖူးပါဘူး။ ေဂါက္သီးကစားျခင္းပါ။

          ဇြဲသတၱိရိွျခင္း၊ အားကစားကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းတို႔ေၾကာင္႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံး၏ မ်က္မျမင္ေဂါက္သီးခ်န္ပီယံ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ ၁၃ႀကိမ္ ခ်န္ပီယံျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူေလးစားအားက်ခဲ႔ရတဲ႔အားကစားသမားက ေဂါက္သီးအေက်ာ္အေမာ္ ဘင္ဟိုဂန္ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာခ်ာလီ ဘင္ဟိုဂန္ဆုရခဲ႔ပါတယ္။ ထိုဆုရျခင္းေၾကာင္႔ ခ်ာလီအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

           ခ်ာလီ ဘင္ဟိုဂန္ကို ေတြ႔ခ်ိန္မွာ အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ ခ်ာလီက သူ႔မွာ ဆႏၵတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔တယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီဆႏၵကေတာ႔ ေဂါက္သီးအေက်ာ္အေမာ္ဘင္ဟိုဂန္နဲ႔ေဂါက္တစ္ပြဲေလာက္ ရိုက္ခ်င္ခဲ႔တာပါ။

     မစၥတာဟိုဂန္ ေဂါက္သီးတစ္ပြဲကို အတူရိုက္ဖို႔ သေဘာတူပါတယ္။ ခ်ာလီရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ၾကားခဲ႔ဖူးၿပီး၊ ခ်ာလီရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈကိုလည္း ဘင္ဟိုဂန္ အမွန္တကယ္ႏွစ္သက္ခဲ႔ပါတယ္။ ခ်ာလီႏွင္႔အတူ ေဂါက္သီးကစားျခင္းျဖင္႔ သူ႔အတြက္လည္း ဂုဏ္တက္ေစေၾကာင္း ဘင္ဟုဂန္ နားလည္ပါတယ္။

“ပိုက္ဆံေၾကး ကစားလိုပါသလား၊ မစၥတာဟိုဂန္” လို႔ ခ်ာလီ ေျပာပါတယ္။

“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပိုက္ဆံေၾကး မကစားခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ မတရားဘူးေလ။”လို႔ မစၥတာဟိုဂန္ျပန္ေျပပါတယ္။

“ေအာ္၊ တစ္က်င္းကို ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ေၾကးရိုက္ရေအာင္ဗ်ာ။”

“က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေျခအေနအေပၚကို အသာစီးယူတယ္လို႔ လူေတြေျပာမွာေပါ႔ဗ်။”

“ခင္ဗ်ား၊ ေၾကာက္လား၊ မစၥတာဟိုဂန္”

“ေကာင္းၿပီေလ”

“ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္အေကာင္းဆုံးကစားၾကည္႔မယ္ဗ်ာ” လို႔ စိတ္ရွဳပ္၊ မ်က္ႏွာနီေနတဲ႔ ဟိုဂန္ ေျပာပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွေမွ်ာ္လင္႔မထားပါဘူးဗ်ာ” လို႔ ခ်ာလီ ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာေျပာပါတယ္။

“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဂါက္ရိုက္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္ပါၿပီ၊ မစၥတာေဘာ႔ဝယ္။ ရိုက္မယ္႔ အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာကို ခင္ဗ်ားေျပာပါေတာ႔”

ကိုယ္႔ကို ကိုယ္စိတ္ခ်ယုံၾကည္စြာနဲ႔ ခ်ာလီေဘာ႔ဝယ္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“ဒီည ၁၀နာရီရိုက္မယ္ဗ်ာ…”

( Blind Ambition by John Kanary ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။   )