ရတနာသံုးပါး(၁)

ကမာၻႀကီးရဲ႕အေျခအေနေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိုးရိမ္ေသာကေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာရိွပါတယ္။ ဗံုးေတြ ဘယ္ေတာ႔ေပါက္ကြဲမလဲကို မသိႏိုင္ပါဘူး။ ေျခာက္ကမ္းပါးရဲ႕အစြန္မွာ ေရာက္ရိွေနသလို ခံစားမိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တဦးခ်င္းစီ စိတ္ပ်က္မႈ၊ ျငီးေငြ႔မႈ၊ အကူအညီမဲ႔မႈေတြကုိ ခံစားေန ရတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြဟာ အႏၱရယ္သိပ္မ်ားပါတယ္။ မတရားမႈက ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီး၊ အႏၱရာယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္တစ္ကမ္းမွာရိွပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၾကာက္လန္႔ေနရင္ အေျခအေနေတြ ပိုဆိုးသြားပါလိမ္႔မယ္။ အရာရာကို ကြဲကြဲျပားျပားသိျမင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္ျငိမ္ေနဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ တရားထိုင္ျခင္းဟာ သိမွတ္ေနဖို႔နဲ႔ ကူညီဖို႔ ၾကိဳးစားျခင္းပါ။

       ယိုးဒယားပင္လယ္ေအာ္ကိုျဖတ္တဲ႔ေလွငယ္ေလးကို ဥပမာအေနနဲ႔ ၾကည္႔ၾကရေအာင္။ ဗီယက္နမ္မွာ ေလွငယ္ေလးေတြစီးၿပီး တိုင္းျပည္မွ ထြက္ခြါေနတဲ႔လူေတြ ရိွပါတယ္။ မၾကာခဏ ေလွငယ္ေလးေတြဟာ ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ပင္လယ္ျပင္မွာ မုန္တိုင္းနဲ႔ ေတြ႔ရေလ႔ရိွၾကတယ္။ ေလွေပၚမွာပါတဲ႔ လူေတြေၾကာက္လန္႔ေနရင္ ေလွဟာနစ္ျမဳပ္သြားေလ႔ရိွပါတယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲ ေလွေပၚမွာ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြကိုသိတဲ႔၊ စိတ္တည္ျငိမ္၊ တည္ၾကည္တဲ႔လူမ်ိဳးပါရင္ေတာ႔ သူကေလွေပၚက လူေတြကို ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ တည္ျငိမ္တဲ႔လူရဲ႕မ်က္ႏွာအေနအထား ၊ ေျပာဆိုဆက္ဆံမႈေတြဟာ အျခားသူေတြကိုျငိမ္သက္၊ တည္ၾကည္ေစပါတယ္။ လူေတြကလည္း ဒီလိုလူမ်ိဳးကို ယံုၾကည္ကိုးစားပါတယ္။ သူေျပာသမွ် လုိက္နာေဆာင္ရြက္ပါတယ္။ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္က ေလွေပၚကလူ အမ်ားၾကီးကို ကယ္တင္ႏိုင္ပါတယ္။

      ကၽြန္ေတာ္တို႔ကမာၻၾကီးက ဒီေလွငယ္ေလးလိုပါပဲ။ ၾကယ္တာရာေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဂိဳလ္ကမာၻဟာ အလြန္ပဲေသးငယ္လွတဲ႔ ေလွေလးတစ္စင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၾကာက္လန္႔ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြက ဒီေလွေလးတစ္စင္းေပၚက အေျခအေနထက္ ပိုၿပီးမေကာင္းပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ႔အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အႏုျမဴလက္နက္ေပါင္း ငါးေသာင္းေက်ာ္ရိွပါတယ္။ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ဟာ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ အေျခအေနျဖစ္ေနပါၿပီ။ ျငိမ္သက္စြာထိုင္ၿပီး ၿပံဳးရယ္ေနႏိုင္တဲ႔လူေတြ၊ ေအးခ်မ္းစြာလမ္းေလွ်ာက္ေနႏိုင္တဲ႔လူေတြကို ငါတို႔လုိအပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကယ္တင္ဖို႔ အဲဒီလိုလူေတြလိုအပ္ပါတယ္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာအရေတာ႔ ခင္ဗ်ားကလိုအပ္ေနတဲ႔ လူမ်ိဳးပါတဲ႔။ က်န္တဲ႔လူတစ္ဦးခ်င္းစီကလည္း ဒီလိုလိုအပ္ေနတဲ႔ လူမ်ိဳးေတြပါပဲ။

       -------------------------------------------------------------------

        ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အရင္က သစ္သန္းဗန္ဆိုတဲ႔ တပည္႔တစ္ေယာက္ရိွဖူးတယ္။ သူက အသက္ ၆ႏွစ္အရြယ္မွာ ဘုန္းၾကီး၀တ္ခဲ႔တယ္။ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ထံကို ပညာဆည္းပူးဖို႔ ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ သူကလူမႈေရးေဆာင္ရြက္တဲ႔လူငယ္ေက်ာင္း ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ဒါရိုက္တာျဖစ္လာတယ္။ သူက စစ္အတြင္းမွာ လူမႈေရးေဆာင္ရြက္တဲ႔လူငယ္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ႔တယ္။ လူငယ္ေတြက ဖ်က္ဆီးခံရတဲ႔ေက်းရြာေတြကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ဖို႕၊ စစ္ျဖစ္ေနတဲ႔ေနရာေတြက ေျပးလာတဲ႔ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူေတြကို ျပန္လည္ေနရာခ်ထားဖို႔ စတဲ႔ အလုပ္ေတြကို  လုပ္ကိုင္ၾကတဲ႔လူငယ္ေတြပါ။ သူက မေတာ္တဆျဖစ္ပြါးမႈတစ္ခုမွာ ေသဆံုးခဲ႔တယ္။ ဒီလို တပည္႔ေသဆံုးတဲ႔အေၾကာင္းကိုၾကားရေတာ႔ ငါက ကိုေဗေဟဂင္ၿမိဳ႕ေရာက္ေနတယ္။ သူက သိပ္ကို ႏူးညံ႔ၿပီး၊ ရဲရင္႔တဲ႔ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးပါ။

        သူက ၆ ႏွစ္၊ ရ ႏွစ္ အရြယ္ ကိုရင္ဘ၀မွာ လူေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုလာၿပီး မုန္႔ေတြ၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ဗုဒၶကို လာေရာက္လွဴဒါန္းတာကိုေတြ႔တယ္။ သူ ဗုဒၶ ငွက္ေပ်ာသီးကို ဘယ္လို စားမလဲဆိုတာကို ေတြ႔ခ်င္၊သိခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ လူေတြ အိမ္ျပန္သြားၿပီး ။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ပိတ္တဲ႔အထိ ေစာင္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ တံခါးၾကားကေန ဗုဒၶ ကငွက္ေပ်ာသီးကို ဘယ္လိုလွမ္းယူမလဲ၊ ခြါစားမလဲဆိုတာကိုေစာင္႔ၾကည္႔ေနတယ္။ သူ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနေသာ္လည္း ဘာမွ ျဖစ္ပ်က္ျခင္း မရိွခဲ႔ဘူး။ ဗုဒၶက တစုံတဦးက သူ႔ကို ေစာင္႔ၾကည္႔ေနတာကို သိရိွသြားတဲ႔အတြက္ မစားတာလို႔သူက ထင္မိတယ္။

     သစ္သန္းဗန္က သူငယ္စဥ္က အျခားေသာအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာျပပါေသး တယ္။ ဗုဒၶရုပ္ထုဟာ တကယ္႔ဗုဒၶ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူ သိသြားတဲ႔ အခါ၊ တကယ္႔ဗုဒၶက ဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးပါေတာ႔တယ္။ ဗုဒၶေတြက လူေတြၾကားထဲမွာ ေနတယ္ဆိုတာကို သူ မသိတဲ႔အတြက္ ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶ ဆိုတာ သိပ္ၿပီး ေကာင္းမြန္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူထင္မိပါတယ္။ လူေတြက ဗုဒၶ ျဖစ္သြားတဲ႔ အခါ ေဝးကြာတဲ႔ႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ခြါသြားတတ္တယ္လို႔ သူကထင္မိတယ္။ ဗုဒၶဆိုတာဟာ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ပါလို႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပတယ္။ ဗုဒၶဆိုတာ အရိုး၊ အသားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပါ။ ေၾကး၊ ေရႊ၊ေငြေတြ နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶရုပ္ထုဆိုတာက ဗုဒၶ ရဲ႕သေကၤတ ပါ။ အေမရိကန္အလံက အေမရိကန္ ႏိုင္ငံရဲ႕သေကၤတျဖစ္သလိုေပါ႔။ အေမရိကန္အလံကေတာ႔ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြမဟုတ္ပါဘူး။

     “ ဗု “ ဆိုတဲ႔ စကားလံုးရဲ႕ အရင္းအျမစ္ဆိုလိုရင္းက ႏိုးၾကားျခင္း၊သိရိွျခင္း ၊နားလည္ျခင္း စသည္႔ဂုဏ္ပုိဒ္ေတြကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ႏိုးၾကားမႈ၊ နားလည္မႈရိွတဲ႔ ေယာက်္ား၊မိန္းမကို ဗုဒၶလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အလြန္ရိုးရွင္းပါတယ္။ ႏိုးၾကားျခင္း၊နားလည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းသည္  ဗုဒၶသဘာ၀ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက ဗုဒၶကိုကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါ၏ လို႔ ဆိုလိုက္တာဟာ သူတို႔ ရဲ႕နားလည္မႈ၊ ႏိုးၾကားမႈ စြမ္းရည္ေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္တယ္လို႔ ေဖၚျပလိုက္တာပါ။ တရုတ္လူမိ်ဳးေတြ ႏွင္႔ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးေတြက “ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ္တြင္းမွာ ဗုဒၶ ကိန္းေအာင္းေနပါေစ” လို႔ ရြတ္ဆိုတတ္ၾကတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ္တြင္းလို႔ထည္႔ ရြတ္ဆိုတာဟာ သင္ကိုယ္တိုင္ ဗုဒၶ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိပ္ ထင္ရွားေစပါတယ္။

       ဗုဒၶဘာသာမွာ “ဗုဒၶ”-ႏိုးၾကားေနေသာသူ၊ “ဓမၼ”- နားလည္ျခင္း ႏွင္႔ခ်စ္ျခင္းတရား၊ “သံဃာ” - ႏိုးၾကားျပီး၊ သေဘာထားညီညႊတ္သည္႔ အဖြဲ႕အစည္းလို႔ ေျပာတဲ႔ ရတနာသံုးပါး ရိွပါတယ္။ ထိုရတနာသံုးပါး မွာ တစ္ခုႏွင္႔တစ္ခု ဆက္စပ္လွ်က္ရိွၿပီး တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ခြဲျခားရခက္ခဲပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ႏိုးၾကားျခင္း၊ နားလည္ျခင္း ၊ခ်စ္ျခင္းဆိုတဲ႔ စြမ္းရည္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶကို ရွာေဖြေနခ်ိန္မွာ ဓမၼ ၊ သံဃာ ကိုလည္းရွာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဓမၼ နဲ႔ သံဃာအေၾကာင္းကို အက်ယ္တ၀င္႔ ရွင္းျပပါမယ္။ ဒါေပမဲ႕ ပထမဆံုး အေနနဲ႔ နားလည္မႈစြမ္းအားေတြဖြံၿဖိဳးလာၿပီး အျမင္႔ဆံုးေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားကို ပိုင္ဆိုင္သူဗုဒၶ အေၾကာင္းကိုရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။

      နားလည္မႈတရား ႏွင္႔ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ႏွစ္ခုခဲြျခားလို႔ မရပါဘူး။ တစ္ခုတည္းေသာအရာပါ။ ဥပမာအားျဖင္႔ သင္႔သားငယ္မွာ တေန႔မွာ အိပ္ယာထေနာက္က်တယ္။ သူ ႏိုးလာၿပီး ေနာက္က်မွန္းသိတဲ႔ အခါ သူ႔ ညီမေလးကိုသြားႏိုးမလို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္။ သူ႔ညီမေလးက ေက်ာင္းမသြားခင္ မနက္စာစားဖို႔ ေနာက္မက်ေအာင္ေပါ႔။ သူက သြားႏိုးတဲ႔ အခါ သူ႔ညီမေလးက စိတ္ဆိုးတယ္ ။ အစ္ကိုလာႏိုးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာရမယ္႔အစား “ ေတာ္ေတာ႔ ၊ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ေနပါရေစ” လို႔ေျပာမယ္။ သူ႔ အစ္ကိုကို ေဆာင္႔ကန္မယ္။ သူ႔အစ္ကိုက ငါက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာတာေတာင္ သူက ဘာလို႔ အဲဒီလိုေျပာရတာလဲလို႔ ေတြးၿပီးစိတ္ဆိုးလိမ္႔မယ္။ အစ္ကိုက မီးဖိုထဲအထိ လုိက္သြားၿပီး သူ႔ ညီမေလးကို ဘာလို႔ အဲဒီလိုေျပာရတာလဲ ဆိုၿပီးေျပာလိမ္႔မယ္။ သူက သူ႔ညီမကို ေျခေထာက္နဲ႕ ျပန္ၿပီးကန္လိမ္႔မယ္။ ဒါေပမဲ႔ ညတုန္းက သူ႔ညီမေလး ေခ်ာင္းဆိုးေနတာကို သတိရသြားရင္ေတာ႔ ၊ အင္း သူ ေနမေကာင္းလို႔ ျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႔ စဥ္းစားလိမ္႔မယ္။ ညီမေလးေတာ႔ အေအးပတ္ေနၿပီထင္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ စိတ္တိုၿပီး ငါ႔ကို ဒီလိုျပန္ေျပာတာလို႔ စဥ္းစားမိၿပီး စိတ္ဆိုးေတာ႔မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ စိတ္ထဲမွာ “ဗု” ရိွတယ္။ သူမွာ နားလည္မႈရိွလာတဲ႔အခါ ႏိုးၾကားမႈရိွလာတယ္။ သင္ဟာ နားလည္မႈရိွလာတဲ႔အခါ ခ်စ္ျခင္းတရားကလြဲလို႔ အျခားမရိွေတာ႔ပါဘူး။ သင္႔မွာ စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသမရိွေတာ႔ပါဘူး။ နားလည္မႈတရား ဖြံၿဖိဳးလာဖို႔သတၱ၀ါ အားလံုးကို ကရုဏာမ်က္ေစ႔နဲ႔ ၾကည္႔တတ္ေအာင္ အေလ႔အက်င္႔လုပ္ရပါမယ္။ နားလည္မႈရိွလာတဲ႔အခါ ခ်စ္တတ္လာပါလိမ္႔မယ္။ သင္႔ မွာခ်စ္ျခင္းတရားရိွလာတဲ႔အခါ နာက်င္ခံစားရသူေတြ သက္သာေစမဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို သင္ သဘာ၀အေလွ်ာက္ျပဳမႈလာပါလိမ္႔မယ္။

        ႏိုးၾကားမႈရိွေသာ၊ သိျမင္မႈရိွေသာ ၊ နားလည္မႈရိွေသာ မည္သူ႔ကို မဆို “ဗုဒၶ” လို႔ ေခၚပါတယ္။ “ဗုဒၶ” ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူတစ္ဦးခ်င္းစီအတြင္းမွာ ရိွပါတယ္။ “ႏိုးၾကားျခင္း ၊နားလည္ျခင္း ႏွင္႔ ခ်စ္ျခင္း တရား” စသည္႔တရားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေလးေတြကို မၾကာခဏ ေျပာျပမိတယ္။ ကေလးတို႔ရဲ႕အေဖ၊ အေမေတြ ဒီေန႔ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ နားလည္ျခင္းေတြနဲ႔ မိသားစုကို ၿပံဳးရႊင္စြာေစာင္႔ေရွာက္တယ္ဆိုရင္ ကေလးတို႔က ဒီေန႔ကေတာ႔ အေဖ၊အေမတို႔ဟာ “ဗုဒၶ”  ပဲ လို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

      

  လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ က က်င္႔ၾကံအားထုတ္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္း နဲ႔ နားလည္မႈေတြကို လံုး၀ ၿပီးျပည္႔စံုတဲ႔အထိ က်င္ၾကံေနခဲ႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္း နဲ႔ နားလည္ျခင္းေတြကို တစ္ကမာၻလံုးက အသိအမွတ္ျပဳခဲ႔တယ္။ ထိုလူသားရဲ႕ အမည္နာမက သိဒၶတၳ ျဖစ္တယ္။ လူေတြ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး နားလည္မႈမရိွၾကဘူး။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ မရိွၾကပါဘူး ။ ဒါေၾကာင္႔ လူ႔ဘ၀ဟာ နာက်င္ခံစားမႈမ်ားႏွင္႔ ျပည္႔ေနသည္ဟု သိဒၶတၳ ငယ္စဥ္က ေတြးေတာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အိမ္မွထြက္ခြါ၍ ေတာထဲသို႔ သြားကာ တရားရွုမွတ္ျခင္းကို ျပဳလုပ္သည္။ သူသည္ ရဟန္းျပဳၿပီးေနာက္ သူ၏ နားလည္မႈ၊ ႏိုးၾကားမႈ ႏွင္႔ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကို အျမင္႔ဆံုးအဆင္႔ေရာက္ေအာင္ တရားအားထုတ္သည္။ သူသည္ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္း ၊ ထိုင္ျခင္း ဧရိယာပုဒ္မ်ားျဖင္႔ အေဖၚရဟန္းငါးပါးႏွင္႔အတူ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ အားထုတ္ခဲ႔ေလသည္။ သူတို႔သည္ အသိဥာဏ္အဆင္႔ျမင္႔မားသူမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အမွားမ်ားကို ျပဳလုပ္မိၾကပါသည္။ ဥပမာအားျဖင္႔ဆိုလွ်င္ တေန႔လွ်င္သရက္သီးတစ္လံုး ၊ မာလကာသီးတစ္လံုး (သို႔မဟုတ္) ေစာင္းလ်ားသီးတစ္လံုးသာစားျခင္းျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြက သိဒၶတၳဟာ တစ္ေန႔ ႏွမ္းေစ႔တစ္ေစ႔ပဲစားတယ္ဆိုၿပီး ခ်ဲ႕ကားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိဒၶတၳတရားက်င္႔တဲ႕ေတာထဲကိုေရာက္ခဲ႔ဖူး ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာႏွမ္းပင္မွ မရိွပါဘူး။ သိဒၶတၳေရခ်ိဳးတဲ႔ ေနသဇရာျမစ္ကိုလည္း ေရာက္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူထိုင္ၿပီး ဗုဒၶအျဖစ္ကိုရခဲ႔တဲ႔ ေဗဓိေညာင္ပင္ႀကီး ရိွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ ေဗဓိေညာင္ပင္က ဗုဒၶထိုင္ခဲ႔တဲ႔ ေဗဓိေညာင္ပင္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ ။ အရင္အပင္ရဲ႕ ေျမး၊ တီ ၊တြတ္ ေလာက္အထိ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တဲ႔ေညာင္ပင္ ပါ။

       တစ္ေန႔မွာေတာ႔ သိဒၶတၳဟာ အလြန္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လြန္းလို႔ တရားမက်င္႔ ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သူဟာ စားစရာတစ္စံုတရာရဖို႔အတြက္ ရြာကို သြားဖို႔စဥ္းစားတယ္။ သူဟာ အားအင္ခ်ိနဲ႔လြန္းတဲ႔အတြက္ ေျခလွမ္း ေလး၊ ငါးလွမ္းေလာက္လွမ္းၿပီးတာ နဲ႔ ဆက္ၿပီး မေလွ်ာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး လဲက်သြားတယ္။ သူဟာ ဆာေလာင္လြန္းတဲ႔အတြက္ သတိေမ႔ေျမာသြားတယ္။ သူဟာ ေသလုဆဲဆဲမွာ ႏို႔အိုးကိုသယ္လာတဲ႔အိမ္ေဖၚမေလးက သူ႔ကုိေတြ႔သြားတယ္။ သူဟာ အသက္ရႈေနတာေၾကာင္႔ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲဆိုတာကို သူမကသိလိုက္တယ္။ သူဟာ အလြန္အမင္းအားအင္ခ်ိနဲ႔ေနတယ္။ ႏြားႏို႔ တစ္ခြက္ကို ခပ္ယူလုိက္ၿပီး ၊ ႏြားႏို႔နည္းနည္းကို သူ႔ ပါးစပ္ထဲကိုထည္႔ေပးလိုက္တယ္။ သိဒၶတၳဟာ ပထမေတာ႔မလႈပ္ရွားႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ႏြားႏို႔တစ္ခြက္လံုးကို ေသာက္ႏိုင္သြားတယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အားအင္ျပည္႔လာၿပီး သူဟာ လဲေနရာကေနထိုင္လိုက္တယ္။ သိဒၶတၳဟာ အလြန္ေခ်ာေမာတဲ႔ ေယာက်ၤားပါ။ ဒီေန႔လူေတြက သူ႔ ရုပ္ထုေတြထုလုပ္တဲ႔အခါ ၊ ေခ်ာေမာခန္႔ညားျခင္း မရိွပါဘူး။ တခါတေလမ်ားမွာ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးမရိွပဲ ၊ ဆူပုပ္ပုပ္ေတာင္ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ သူဟာ ေခ်ာေမာခန္႔ညားလြန္းလို႔ အိမ္ေဖၚ မိန္းကေလးက သူ႔ကို ေတာင္ေစာင္႔နတ္လို႔ ထင္ၿပီး ၊ ရိွခိုးဖို႔ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက ရိွမခိုးဖို႔ လက္ကိုဆန္႔ၿပီးတားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူမကို တစ္စံုတရာ ေျပာလိုက္တယ္။ သူမကို သူက ဘာေျပာမယ္လို႔ ခင္ဗ်ား တို႔ ထင္သလဲ ။

     “ငါကို ေနာက္ထပ္ ႏို႔ တစ္ခြက္ေလာက္ ထပ္ေပးပါ”  လို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။ ႏြားႏို႔ကို ေသာက္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္မွာ အံ႔ၾသဖြယ္ရာအားအင္ေတြ ျပည္႔၀လာတာကို သူသိလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ခႏၶာဟာ အားအင္ေတြျပည္႔၀ေနရင္ တရားက်င္႔တာေအာင္ျမင္ႏိုင္တယ္။ မိန္းမပ်ိဳေလးက အလြန္၀မ္းသာသြားၿပီး သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ ထပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူက သူဟာရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ၿပီး၊ တရားအားထုတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕နားလည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကို အျမင္႔ဆံုးအထိ အားထုတ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ အျခားသူေတြကိုလည္း သူကူညီႏိုင္ပါတယ္လို႔ သူက မိန္းမပ်ိဳကုိျပန္ရွင္းျပခဲ႔တယ္။ မိန္းမပ်ိဳက သူ ကူညီေပးႏိုင္တာရိွပါသလားလို႔ သူကိုေမးတယ္။ ေန႔တိုင္းမြန္းတည္႔ခ်ိန္မွာ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ ငါကို လွဴဒါန္းႏိုင္ပါလားလို႔ သိဒၶတၳက ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလို မင္း လွဴဒါန္းႏိုင္ရင္ေတာ႔ ငါ႔ကို အထူးကူညီတာပါပဲ။  အဲဒီေန႔ကစ၍ သူမက သိဒၶတၳအတြက္ ငွက္ေျပာရြက္နဲ႔ ထုတ္ထားတဲ႔ထမင္းကို ယူေဆာင္လာတယ္။ တခါတရံမွာေတာ႔ ႏြားႏို႔ကိုလည္း ယူခဲ႔ ပါတယ္။

       ဒီလို အစားအေသာက္စားျခင္းကို သိေသာအခါ အတူတရားက်င္႔ေနၾကတဲ႔ ရဟန္းငါးပါးက သိဒၶတၳကို အထင္ေသးၾကတယ္။ တန္ဖိုးမရိွတဲ႔လူလို႔ ထင္ၾကတယ္။ သူက ႏို႔ ေသာက္တယ္။ ထမင္းကိုလဲ စားတယ္ ။ ဇြဲသတိၱမရိွပါဘူး။ ငါတို႔ တရားက်င္႔ဖို႔ အျခားေနရာကိုသြားၾကပါစို႔ ဆိုၿပီး စြန္႔ခြါသြားၾကတယ္။ သိဒၶတၳဟာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္တရားေကာင္းစြာက်င္႔ၾကံႏိုင္လာပါတယ္။ သူရဲ႕ က်န္းမာေရးဟာေကာင္းမြန္လာတာေၾကာင္႔ ထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္း ၊နားလည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ သိသာစြာဖြံၿဖိဳးလာခဲ႔ပါတယ္။

        တစ္ေန႔မွာေတာ႔ သူဟာ ေနသဥရာျမစ္ထဲတြင္ ေရခ်ိဳးေနရင္း၊ လံုး၀ျပည္႔စံုေသာအသိဥာဏ္ရရိွတဲ႔ လူသားျဖစ္ဖို႔ တစ္ခါသာတရားထိုင္ရန္ က်န္ေတာ႔ေၾကာင္း သူ သိျမင္မိတယ္။ သူဟာ လွမ္းေလွ်ာက္ရင္း တရားက်င္႔ေနစဥ္ ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ထံကို ေရာက္လာတယ္။ လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေလာက္တုန္းက လယ္ထြန္ဖို႔ ကၽြဲေတြကို အသံုးျပဳၾကတယ္။ ကၽြဲေက်ာင္းသားေတြက ကၽြဲေတြကို ေရခ်ိဳးေပးရတယ္။ ေစာင္႔ေရွာက္ ရတယ္။ ကၽြဲေတြ စားဖို႔ အတြက္ ျမက္ရိတ္ ရတယ္။

      ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးက ၿငိမ္သက္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေလွ်ာက္ေနတဲ႔ သိဒၶတၳကိုေတြ႔တဲ႔ အခါ၊ အလြန္ ႏွစ္သက္သြားတယ္။ တခါတေလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘာေၾကာင္႔ရယ္လို႔ေတာ႔မသိေပမဲ႔ တစ္စံုတဦးကို အလြန္ႏွစ္သက္မိတတ္ပါတယ္။ ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးက သိဒၶတၳကို တစ္စံုတစ္ခုကိုေျပာခ်င္ေပမဲ႔ သူက ရွက္ေနလို႔ ေျပာမထြက္ဘူး။ သိဒၶတၳနားကို သံုးေလးႀကိမ္ေလာက္လာၿပီးေတာ႔မွ သင္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ငါကလည္း မင္းကို ႏွစ္သက္ ပါတယ္လို႔ သိဒၶတၳကျပန္ေျပာတယ္။ ဒီလိုတံု႔ျပန္ေျပာလိုက္တဲ႔အတြက္ ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးက အားတက္လာကာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို တစ္စံုတစ္ခုေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေပးစရာဘာမွ မရိွဘူး ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ မင္းမွာ ငါ လိုအပ္ေနတဲ႔အရာေတြရိွေနတာပဲလို႔ သိဒၶတၱက ေျပာတယ္။ မင္း အခု ရိတ္ျဖတ္လာတဲ႔ စိမ္းစိုတဲ႔ ျမက္ေတြ ေလ။ မင္း ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါကိုျမက္တစ္ေပြ႔ေလာက္ေပးပါ။ ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးက တစ္စံုတစ္ရာကို ေပးႏိုင္တဲ႔အတြက္ သိပ္၀မ္းသာသြားတယ္။ သိဒၶတၳကလဲ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးထြက္သြားတဲ႔ အခါ သိဒၶတၳက ျမက္ေတြကိုအခင္းအျဖစ္ ျဖန္႔ခင္းလိုက္ပါတယ္။

       သူဟာ ျမက္ခင္းေပၚမွာထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး၊ ငါဟာ မွန္ကန္တဲ႔ သူညဳတ ဥာဏ္မရရင္ ဒီေနရာကမထေတာ႔ ဘူးလို႔ အဓိဌာန္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ျပင္းထန္ေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ သူဟာတစ္ညလံုး တရားထိုင္တယ္။ မနက္မိုးေသာက္တဲ႔အခါ သူဟာ အလံုးစံု ျပည္႔စံုေသာဥာဏ္ေတာ္ကိုရေသာ ဗုဒၶအျဖစ္ ရရိွခဲ႔တယ္။

       

        ဗုဒၶသည္ ရႊင္ျပံဳးစြာျဖင္႔ တရားရွုမွတ္ရင္း ထိုေနရာတြင္ သီတင္း၂ ပတ္ၾကာေအာင္ေနထိုင္ခဲ႔ပါ သည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လံုမပ်ိဳေလးက သူ႔အတြက္ ႏို႔ကိုယူေဆာင္လာၿပီး၊ ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးက သူ႔ကို ေန႔တိုင္းလာေတြ႔ခဲ႔သည္။ သူတို႔ကိုနားလည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း၊ ႏိုးၾကားျခင္းတရားမ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ႔ သည္။ ပါဠိဘာသာမွာ ကၽြဲမ်ားအားထိန္းေက်ာင္းျခင္း ဆိုသည္႔ သုတၱံရိွပါတယ္။ အဲဒီ သုတၱံ မွာ ကၽြဲေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း ၁၁ ခ်က္ပါရိွတယ္။ ကိုယ္႔ကၽြဲကို ကိုယ္မွတ္မိရမယ္။ မွတ္၊ ျခင္၊ယင္ေတြ ကင္းေ၀းေစရန္ မီးဖိုေပးရမယ္။ ကၽြဲရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာေပၚက အနာေရာဂါေတြကို ရွာေဖြရမယ္။ ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးတဲ႔ အခါ ကၽြဲေတြကို ထိန္းေက်ာင္းေပးရမယ္။ အစာေရစာေပါတဲ႔ေနရာကို ရွာေဖြတတ္ရမယ္။ ထိုအခ်က္ ၁၁ ခ်က္ကို ဗုဒၶက ရဟန္းမ်ားကို ေျပာၾကားၿပီးတဲ႔အခါ တရားက်င္႔ရာမွာလည္း ထိုနည္းတူ ရဟန္းမ်ား လုိက္နာရမည္႔ အခ်က္ ၁၁ ခ်က္ ကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားတယ္။

            ကိုယ္ခႏၶာ၏ ဓါတ္ႀကီးေလးပါးကို သိရိွျခင္း… စသည္ျဖင္႔ လိုက္နာရမည္႔ အခ်က္ ၁၁ ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶရဲ႕အေၾကာင္းကို ေရးသားရာမွာ ေဗာဓိပင္နားမွာ ႏို႔သည္မိန္းမပ်ိဳ ၊ကၽြဲေက်ာင္းသား တို႔ နဲ႔ တရားရွုမွတ္ျခင္းကို ျပဳလုပ္ကာ သီတင္း ၂ပတ္ ေနထိုင္ခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔အခ်က္ကို အေလးထားေဖၚျပျခင္း မရိွၾကပါဘူး။ ဒီလိုမေဖၚျပထားေပမဲ႔ ဒီလိုျဖစ္ပ်က္ေနထိုင္ခဲ႔တယ္ဆိုတာကေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ဗုဒၶကကၽြဲမ်ားအားထိန္းေက်ာင္းျခင္းသုတၱံကို ဘယ္လိုလုပ္ေဟာျဖစ္မွာလဲ။ ဒီတရားကို ေဟာျဖစ္ပံုကေတာ႔ ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးက အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အခါ ဗုဒၶရဲ႕သာ၀က တစ္ဦးျဖစ္လာတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ရဟန္းေတြရဲ႕ေရွ႕ဆံုးမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြဲေက်ာင္းသားရဟန္းကို ေတြ႔ရိွတဲ႔အခါ ဗုဒၶကထိုသုတၱံကို ေဟာၾကားျခင္း ျဖစ္တယ္။

       သီတင္း၂ပတ္ ကုန္လြန္သြားတဲ႔အခါ ဗုဒၶဟာ ေဗာဓိပုလႅင္ေနရာမွ ထြက္ခြါကာ အျခားသူတို႔ကို သူ႔၏ နားလည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကို ေ၀မွ်ရန္ အျခားကို ထြက္ခြါရန္သိခဲ႔သည္။ ငါ သိပ္၀မ္းနည္းပါတယ္။  သို႔ေသာ္လည္း အျခားသူေတြကို ေ၀မွ်ရန္အတြက္ ငါ အျခားကို သြားရေတာ႔ မယ္။

      သူ၏နားလည္မႈကို ေ၀မွ်ရန္အတြက္ စဥ္းစားေသာအခါ၊ သူႏွင္႔အတူ တရားက်င္႔ခဲ႔ဖူးေသာ ရဟန္းငါးပါးကို သတိရလိုက္သည္။ တေနကုန္ ရွာေဖြၿပီးေသာအခါ ရဟန္းငါးပါးထံကို သူေရာက္ရိွသြားခဲ႔ သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရဟန္းငါးပါးမွာ ေန႔လည္တရားထိုင္ၿပီးခါစ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔အခ်ိန္ အၾကာႀကီး တရားထိုင္ ခဲ႔ပါတယ္။  သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပိန္လွီေနမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည္႔စမ္းပါ။ ဗုဒၶ ၾကြလာတာကို ရဟန္းတစ္ပါးက ျမင္သြားတဲ႔ အခါ အေဖၚ ရဟန္းေတြကို  “သူ လာရင္ ထၿပီး အရိုအေသ မေပးပါႏွင္႔” “ အ၀င္အေပါက္ ကို သြားၿပီး ခရီးဦးႀကိဳဆိုျခင္း မျပဳပါႏွင္႔” ။ “သူ႔ဆီကို မသြားပါႏွင္႔” ။ “သူ ေျခ၊လက္ ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ ဖို႔ ေရ မခပ္ေပးပါႏွင္႔” ။ “ဒီလို ခရီးဦးႀကိဳဆိုျခင္းေတြကို သူ မရထုိက္ပါဘူး”။ “သူက ထမင္းစားေသာက္တယ္ ။ ႏို႔ကို ေသာက္သံုးတယ္ “ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဗုဒၶ ေရာက္ရိွတဲ႔အခါ ဗုဒၶသည္ အလြန္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး ၊ ညိဳ႕ယူမႈရိွေသာေၾကာင္႔ သူတို႔က ဗုဒၶကို ထိုင္ခံုေပးျခင္း၊ ေျခ လက္ေဆးေၾကာသုတ္သင္ရန္ ေရခပ္ေပးျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ကာ ခရီးဦးႀကိဳဆိုမိၾကသည္ ။ “အေဖၚေရာင္႔ရင္းတို႔ ငါဟာ နားလည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကို ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ေစမည္႔ နည္းလမ္းကို ေတြ႔ရိွခဲ႔ၿပီ ။ သင္တို႔ ထိုင္၍ နာယူပါ။ ငါ သင္တို႔ကို သင္ၾကားေပးပါ မယ္” လို႔ ဗုဒၶက ရဟန္းငါးပါးကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ပထမေတာ႔ သူတို႔က ဗုဒၶကို ယံုၾကည္မွု မရိွပါဘူး။  “သိဒၶတၳ ၊ သင္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွင္႔ အတူတကြ တရားက်င္႔ျခင္းကို စြန္႔လႊတ္ခဲ႔သည္။ သင္သည္ ႏို႔ကိုေသာက္သံုးကာ ယာဂုထမင္းကို စားသံုးခဲ႔သည္။ ထိုကဲ႔သို႔ ျပဳလုပ္ေသာ သင္သည္ အဘယ္မွာ လံုး၀ၿပီးျပည္႔စံုေသာတရားထူးကို ရရိွပါမည္လဲ။ ငါတို႔ကို ေျပာျပပါ ။ငါတို႔ သင္႔ကို ယံုၾကည္မႈမရိွပါဘူး” လို႔ သူတို႔က ဗုဒၶကို ေမးျမန္းတယ္။ “ အေဖၚေရာင္႔ရင္းတို႔ သင္တို႔ကို ငါသည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ လိမ္ညာခဲ႔ ဖူးပါသလား ။ “ လို႔ ဗုဒၶက သူတို႔ကို ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ဗုဒၶက တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ လိမ္ညာျခင္း မရိွခဲ႔ဘူးဆိုတာကို သူတို႔ ျပန္သတိရလိုက္ပါတယ္။ “ ငါသည္ သင္တို႔ကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ လိမ္ညာခဲ႔ျခင္း မရိွပါ။ အခုတစ္ခါမွာလည္း သင္တို႔ကို လိမ္ညာေျပာမည္ မဟုတ္ပါ။ ငါသည္ လံုး၀ျပည္႔စံုေသာ အသိဥာဏ္ကိုရရိွသူ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ငါသည္ သင္တို႔၏ ဆရာျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ထိုင္၍ ငါ ေျပာသည္မ်ားကို နာယူၾကပါ။ “ လို႔ ဗုဒၶက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ရဟန္းငါးပါးသည္ ထိုင္၍ ဗုဒၶ ေဟာၾကားသည္ကို နာယူၾကေလသည္။ ထိုတရားသည္ ဗုဒၶ၏ ပထမဆံုး တရားဦး ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္လို႔ သင္တို႔ဟာ ဗုဒၶ တရားေတာ္ေတြကို ေလ႔လာဖတ္ၾကားလိုရင္ေတာ႔ ဗုဒၶ ဘာသာ၏ အေျခခံတရားမ်ားကို ရွင္းျပထားေသာ သုတၱံမ်ားထဲတြင္ ေတြ႔ ရိွႏိုင္ပါတယ္။ ဆင္းရဲျခင္း၊ ဆင္းရဲေစေၾကာင္းတရား၊ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းေၾကာင္းတရား စသည္႔ တရားေတာ္ေတြ ပါပဲ။

      ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဗုဒၶ၏ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ၾကားခဲ႔ၿပီးပါၿပီ ။ ဗုဒၶကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔လို လူသားတစ္ဦး အျဖစ္ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဗုဒၶသည္ လူသားတစ္ဦးပါ။ ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ေတြကို ေျမာက္မ်ားစြာ ေတြ႔ျမင္ဖူးေသာ္လည္း၊ သပၸါယ္ၿပီး ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ရုပ္ပြါးေတာ္ေတြကို အမ်ားအျပား မေတြ႔ဖူးပါဘူး ။ တကယ္လို႔ သင္ဟာ ဗုဒၶရုပ္ပံုေတာ္တစ္ခုကို ေရးဆြဲခ်င္တယ္ဆိုရင္ မေရးဆြဲမွီမွာ ထိုင္ပါ။ ၿပံဳးရႊင္ရင္း ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ေလာက္တရားမွတ္လိုက္ပါ။ ထို႔ေနာက္မွာ ရိုးရွင္းလွတဲ႔ ဗုဒၶ ရုပ္ပံုကိုေရးဆြဲပါ။ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ၊ ရိုးရွင္းစြာ ၊ျပံဳးရႊင္မႈ ရိွေသာပံု ကို ေရးဆြဲပါ။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကေလးေတြႏွင္႔အတူ ရိွေသာဗုဒၶ ပံုေတာ္ကိုေရးဆြဲ ပါ။ ဗုဒၶသည္ ငယ္ရြယ္ၿပိဳျမစ္ၿပီး ၿပံဳးေနပါတယ္ ။ အလြန္မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ျခင္း၊ အလြန္အမင္း တည္ၾကည္ေလးနက္ျခင္း မရိွပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဟာ ဗုဒၶကို ၾကည္႔ျမင္တဲ႔အခါ ႏို႔သည္မိန္းမပ်ိဳေလးႏွင္႔ ကၽြဲေက်ာင္းသားေလးတို႔က ဗုဒၶကို ၾကည္႔ျမင္သလိုမ်ိဳးၾကည္႔ ျမင္ပါမယ္။ ဆက္ၿပီးလည္း ဒီနည္းလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

    ကၽြႏု္ပ္တို႔ ဗုဒၶကိုကိုးကြယ္၊ ခိုလႈံပါ၏လို႔ ေျပာတဲ႔အခါ ဗုဒၶသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထံတြင္ ခိုလွံဳပါဆိုသည္ကို နားလည္ထားသင္႔တယ္။ ဗုဒၶသည္ ကၽြႏု္ပ္ထံတြင္ ခိုလံႈပါသည္ ဆိုသည္႔ ဒုတိယေျမာက္အဓိပၸါယ္မပါပဲ ပထမစာေၾကာင္းအဓိပၸါယ္သည္ ျပည္႔စံုမႈ မရိွပါေပ။ ႏိုးၾကားျခင္း ၊နားလည္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း သေဘာတရား ေတြကို အယူအဆသေဘာတရားမွ အစစ္အမွန္ျဖစ္ရန္အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ဗုဒၶက လုိအပ္ပါတယ္။ ထိုတရားမ်ားသည္ ဘ၀တြင္ အစစ္အမွန္သက္ေရာက္ေသာ အစစ္အမွန္တရားမ်ား ျဖစ္ရပါမည္။ ကၽြႏ္ုပ္က ဗုဒၶထံတြင္ကိုးကြယ္ခိုလႈံပါ၏ လုိ႔ ရြတ္ဆိုလိုက္တိုင္း ဗုဒၶ ကၽြႏ္ုပ္ထံတြင္ ခိုလံႈပါဟု ၾကားေယာင္မိပါ၏။ သစ္ပင္စိုက္ျခင္းႏွင္႔ ပတ္သက္ေသာကဗ်ာအပိုင္းအစေလး တစ္ခု ရိွပါသည္။

 ငါ႔ကိုငါ ေျမႀကီးထဲတြင္ ထိုးစိုက္လိုက္၏။

 ေျမႀကီး ကလဲ ငါ႔ ကိုယ္ထဲ တြင္ ထိုးစိုက္လိုက္ပါ၏။

 ငါသည္ ဗုဒၶ ထံတြင္ ယံုၾကည္အပ္ႏွံလိုက္ပါ၏။

 ဗုဒၶ သည္လည္း ငါ၏ ကိုယ္တြင္ အပ္ႏွံ လုိက္ပါ၏။

“ ငါ႔ကို ငါ ေျမႀကီးထဲတြင္ စိုက္လိုက္၏ “ ဆိုသည္႔ စကားသည္ “ ကၽြႏု္ပ္ ဗုဒၶထံတြင္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ပါ၏ ။ “ ဆိုသည္႔ စကားႏွင္႔ တူညီပါသည္။ ( ကၽြႏု္ပ္ ကို အပင္ အျဖစ္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္)။ သစ္ပင္ သည္ ေျမႀကီးေၾကာင္႔ ရွင္သန္ျခင္း ၊ ေသဆံုးျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သစ္ပင္သည္ ေျမႀကီးထံတြင္ ခိုလႈံရပါ သည္။ သစ္ရြက္မ်ားေႀကြက်၍ ၊ ပ်က္စီးေသာအခါ ေျမဆီျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ေျမႀကီးသည္လည္း သစ္ပင္ထံတြင္ ခိုလႈံရပါသည္။ သစ္ပင္၊ သစ္ရြက္တို႔ေၾကာင္႔ ေျမဆီေျမႏွစ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္တို႔ သိထားပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကမာၻႀကီးသည္ စိမ္းစိုလွပေနသည္မွာ သစ္ပင္မ်ားေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔အပင္မ်ားက ကမာၻေျမႀကီးကိုလိုအပ္သလို၊ ကမာၻေျမႀကီးကလည္း သစ္ပင္ေတြကို အျပန္အလွန္ လိုအပ္ပါတယ္။ “ ငါ႔ ကို ငါ ေျမႀကီးထဲတြင္ ထိုးစိုက္လိုက္၏ “ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဆိုလိုက္လွ်င္ “ ေျမႀကီးသည္ ငါ႔ ကိုယ္ထဲတြင္ ထိုးစိုက္လိုက္၏ “ လို႔ အပင္အေနႏွင္႔ ေျပာျခင္းသည္ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ “ ကၽြႏု္ပ္ သည္ ဗုဒၶထံတြင္ ကိုးကြယ္ခိုလွဳံပါ၏ “ ဟုဆိုလိုက္ျခင္းသည္ “ ဗုဒၶ သည္ ကၽြႏ္ုပ္ထံတြင္ ခိုလွံဳပါ၏ “ ဟု ဆိုလိုျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ၏ နားလည္ျခင္း၊ ဥာဏ္ပညာ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ား ဘ၀တြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ႏိုင္ရန္ ဗုဒၶသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကို လိုအပ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ႏိုးၾကားျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း ၊ သနားဂရုဏာတရားမ်ား သိျမင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္တို႕တြင္ အေရးႀကီးေသာအလုပ္မ်ား ရိွပါ၏ ။

      ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုးသည္ ဗုဒၶမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ နားလည္ႏိုးၾကားျခင္း ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ား အမွန္တကယ္ ျဖစ္တည္ရန္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ထံမွ သိရွိႏိုင္ရမည္ ျဖစ္သည္။