အရြယ္ေရာက္ၿပီး လူငယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္
စာသင္ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို အိမ္စာတစ္ခု ေပးလိုက္တယ္။
“ ခ်စ္တဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီသြားၿပီး၊
သူ႔ကို ခ်စ္ေၾကာင္းေျပာေပးပါ။” ဆိုသည္႔ အိမ္စာျဖစ္သည္။
စာသင္ခ်ိန္ေနာက္တစ္ခ်ိန္ စတင္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို
ဒီလို ေျပာျပပါတယ္။
“ယခင္အပတ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဒီအိမ္စာကို
ေပးလိုက္ေတာ႔ ဆရာ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆုိးတယ္။ ဒီစကားေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တစ္ဦးမွမရိွဘူးလို႔
ထင္တယ္ေလ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ကားေမာင္းျပန္လာတဲ႔အခါ၊ ကၽြန္ေတာ္႔အသိစိတ္ထဲမွာ
တစ္ခုခုေပၚလာတယ္။ အဲဒီေနာက္ “ခ်စ္ပါတယ္” ဆိုတဲ႔စကားကို ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမယ္ဆိုတာကို
ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားပါတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ငါးႏွစ္တုန္းက အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္
သေဘာကြဲလြဲၾကတယ္။
တကယ္႔ကို ေျဖရွင္းလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ မိသားစုေတြ႔ဆုံပြဲေတြကလြဲလို႔၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ၾကပါဘူး။ စကားမေျပာၾကပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ အခုအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာသင္႔တာ ကၽြန္ေတာ႔အေဖဆိုတာကို
ကၽြန္ေတာ္သိသြားပါေတာ႔တယ္။”
“အဲဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ထဲမွာ အလုံးႀကီးက်သြားသလို
ခံစားလိုက္ရပါတယ္။”
“ညေနငါးနာရီခြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႔မိဘအိမ္ကို
သြားၿပီး၊ တံခါးေခါင္းေလာင္းကို တီးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚတာကို အေဖျပန္ထူးပါေစလို႔
ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ အေမလာၿပီး ထူးလိုက္မွာကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္။ အေမျပန္ထူးခဲ႔ရင္
အေဖ႔အစား အေမကို ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီစကားကို ေျပာရမယ္ေလ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အေဖျပန္ထူးပါတယ္။”
“ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မဆြဲေတာ႔ပါဘူး။
ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။”
“အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔
လာေျပာတာ။”
“ခ်က္ခ်င္း အေဖ အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔
ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ အေဖ႔မ်က္ႏွာ ေပ်ာ႔ေျပာင္းသြားတယ္။ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ထားတာေတြ
ေျပေလွ်ာ႔သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေဖ ငိုခ်လိုက္ပါတယ္။”
အေဖလက္ကို ဆန္႔ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ႔ အခုလို ေျပာပါတယ္။
“အေဖလည္း သားကို ခ်စ္ပါတယ္ကြာ။
ဒါေပမယ္႔ကြာ ငါ မင္းကို မေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။”
“အခု ဒီအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔အိမ္ကို သြားလည္ၿပီး၊ ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ အေဖရုတ္တရက္ႏွလုံးရပ္ၿပီး၊
ေဆးရုံတက္ရပါတယ္။ အေဖ ေနလို႔ျပန္ေကာင္း၊ မေကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။”
“ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးကို ေျပာခ်င္တဲ႔သတင္းစကားကေတာ႔
-- ကိစၥေတြကို လုပ္ဖို႔လိုၿပီဆိုတဲ႔အခ်ိန္အထိ မေစာင္႔ၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ကို ေျပာဖို႔သင္႔တဲ႔အခ်ိန္အထိ
ေစာင္႔ေနခဲ႔ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ တကယ္လုပ္ဖို႔ လိုအပ္လာတဲ႔အခါမွာ၊ အဲဒီအတြက္ အခ်ိန္ယူၿပီး
ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေဆာင္လိုက္ပါေတာ႔။”
( Do It Now by Dennis
E.Mannering ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။ )
No comments:
Post a Comment