Wednesday, October 31, 2012

ေလာကနီတိ ျမန္မာျပန္(၆)


                  ၇။ အေၾကာင္းမ်ဳိးစုံကို ေရာေႏွာ၍ ျပဆိုေသာ အပိုင္း

၁၃၈။ (က) မိန္းမႏွင္႔ ေရာေႏွာေသာ ရဟန္း သီလမရိွ။
        (ခ) အသားစားၾကဴးေသာသူ သနားျခင္းမရိွ။
        (ဂ) အရက္ေသစာ ေသာက္ေသာသူ စကားမမွန္။
        (ဃ) ေလာဘႀကီးေသာသူ အရွက္မရိွ။
        (င) အပ်င္းႀကီးေသာသူ အတတ္ပညာမရ။
        (စ) အမ်က္ႀကီးေသာသူ ဥစၥာမရ။

၁၃၉။ (က) ေသေသာက္ၾကဴးျခင္း (ၾကဴးသူ)၊
        (ခ) အခ်ိန္အခါမဟုတ္ သြားလာျခင္း(သြားလာသူ)၊
        (ဂ) ပြဲလမ္းသဘင္ အသြားမ်ားျခင္း (အသြားမ်ားသူ)၊
        (ဃ) အေလာင္းအစား က်ဴးလြန္ျခင္း(က်ဴးလြန္သူ)၊
        (င) မေကာင္းေသာမိတ္ေဆြႏွင္႔ ေပါင္းျခင္း(ေပါင္းသူ)၊
        (စ) ပ်င္းရိဖင္႔ႏြဲျခင္း(ဖင္႔ႏြဲသူ)။
         ဤသည္တို႔ကား စည္းစိမ္ဥစၥာ ပ်က္စီးေၾကာင္းတည္း။

၁၄၀။  ေန႔အခါ၌ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မရႈဘဲ မေျပာဆိုအပ္၊ ညဥ္႔အခါ၌ မေမးဦးဘဲ     မေျပာဆိုအံ႔၊ ေဘးအႏၱရာယ္ ေၾကာက္ေသာ ေတာမုဆိုးသည္ ေတာ၌ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ ၾကည္႔ရႈၿပီးမွ သြားလာသကဲ႔သို႔ ေကာင္းစြာ သတိထား၍ ေျပာဆိုရာ၏။

၁၄၁။ (က) ပစၥည္းဥစၥာ ဆင္းရဲသူ၊
        (ခ) အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္သူ၊
        (ဂ) မိုက္ေသာသူ၊
        (ဃ) ေၾကြးၿမီ မ်ားေသာသူ၊
        (င) မင္းဝယ္ ကိုယ္ၾကပ္ ခစားေသာသူ။
        ဤငါးေယာက္ေသာ သူတို႔ကို အသက္ရွင္လ်က္ ေသသူမ်ားဟူ၍ ဗ်ာသဆရာက မိန္႔ဆိုထား၏။

၁၄၂။  ပညာရိွေသာသူသည္ မေရာက္ေသးေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ကို ျမင္သည္ရိွေသာ္ အေဝးကပင္    
         ႀကိဳတင္၍ ေရွာင္တိမ္းရာ၏၊ ေရာက္ၿပီး ေရာက္ဆဲ ေဘးအႏၱရာယ္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ႔ေသာ္ မေၾကာက္မရြံ႕
         ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းတတ္၏။

၁၄၃။ (က) အအိပ္ၾကဴးေသာသူ၊
        (ခ) ေမ႔ေလ်ာ႔ေသာသူ၊
        (ဂ) ခ်မ္းသာကိုသာ ႀကိဳက္ေသာသူ၊
        (ဃ) အနာေရာဂါ ရိွေသာသူ၊
        (င) ပ်င္းရိေသာသူ၊
        (စ) အလိုႀကီးေသာသူ၊
        (ဆ) အမႈသစ္၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေသာသူ။
        ဤ ခုႏွစ္ေယာက္ေသာ သူတို႔သည္ က်မ္းဂန္မွ ကင္းကုန္၏။

၁၄၄။ အို…လာဘ္….ဆင္းရဲေသာသူ၏ အထံသို႔ သြားပါေလာ႔၊ လာဘ္ေပါမ်ားေသာသူသည္ လာဘ္ျဖင္႔
        ျပည္႔ေနပါ၏၊ အို…မိုးနတ္….ၾကည္းကုန္း၌ မိုးရြာေပးပါေလာ႔၊ သမုဒၵရာသည္ ေရျဖင္႔ ျပည္႔ေနပါ၏။
        ဤသေဘာတရားသည္ ေလာက၌ ျဖစ္ရိုးမရိွ၊ သတၱဝါ၏ကံသာလွ်င္ ပဓါနျဖစ္၏။

၁၄၅။ ျပဳဖြယ္ကိစၥ ျပဳၿပီးသြားလွ်င္ ျပဳလုပ္ေပးသူကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာသူကမွ ျပန္၍ မၾကည္႔၊
       သတိမရ၊ လစ္လ်ဴျပဳ၍ ေနတတ္၏၊ ထို႔ေၾကာင္႔ျပဳဖြယ္ကိစၥ အားလုံးတို႔ကို အကုန္အစင္ ျပဳမေပးဘဲ
       အၾကြင္းထား၍ ျပဳလုပ္ေပးရာ၏။

၁၄၆။ (က) ေလာက၌ လဲဝါသည္ အေပါ႔ဆုံးျဖစ္၏။
        (ခ) ထို႔ထက္ လွ်ပ္ေပၚေသာ သူသည္ ပို၍ ေပါ႔၏။
        (ဂ) ထို႔ထက္ လူႀကီးမိဘ ဆရာသမား၏ အဆုံးအမကို မနာခံေသာသူက ပို၍ေပါ၏။
        (ဃ) ထို႔ထက္ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ေမ႔ေလ်ာ႔ေသာသူက ပို၍ ေပါ႔၏။

၁၄၇။ (က) ေလာက၌ ေက်ာက္ထီးသည္ အေလးဆုံးျဖစ္၏။
        (ခ) ထို႔ထက္ နတ္တို႔ေျပာေသာ စကားက ပို၍ ေလး၏။
        (ဂ) ထို႔ထက္ လူႀကီးမိဘ ဆရာသမား၏ အဆုံးအမက ပို၍ ေလး၏။
        (ဃ) ထို႔ထက္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဆုံးမေသာ စကားေတာ္က ပို၍ ေလး၏။

၁၄၈။ (က) လက္ယာလက္သည္ ကိုယ္ခႏၶာ၏ ကၽြန္မည္၏။
        (ခ) ဤလက္ယာလက္၌ လက္သန္းသည္ နားႏွာေခါင္းႏွင္႔ မ်က္စိတို႔၏ ကၽြန္မည္၏။
        (ဂ) လက္ဝဲလက္သည္ ေျခေထာက္၏ ကၽြန္မည္၏။

၁၄၉။ (က) ကြမ္းရြက္၏ အလယ္ပိုင္း၌ ကုေဝရနတ္ အၿမဲေစာင္႔၏။
        (ခ) ကြမ္းရြက္၏ အရင္းပိုင္း၌ ဘီလူး ေစာင္႔၏။
        (ဂ) ကြမ္းရြက္၏ အဖ်ားပိုင္း၌ ေဒဝမိစာၦ နတ္ယုတ္မာ ေစာင္႔၏။
        ထို႔ေၾကာင္႔ အရင္းႏွင္႔ အဖ်ားကို ျဖတ္၍ စားရာ၏။ ဤသို႔ စားေသာ္ ဘုန္းက်က္စသေရ တိုးပြါး၏။

၁၅၀။ (က) ျဗဟၼာသည္ စာသင္ပုန္းကို ေစာင္႔၏။
        (ခ) ဗိႆႏိုးနတ္သည္ ကမၺေလြ(စာပေလြ)ကို ေစာင္႔၏။
        ထို႔ေၾကာင္႔ အတတ္ပညာ သင္ၾကားေသာ သူတို႔သည္ ျဗဟၼာႏွင္႔ ဗိႆႏိုးကို ပူေဇာ္ၾကကုန္ေလာ႔၊ 
        ထိုသို႔ ပူေဇာ္သူကို ျဗဟၼာႏွင္႔ ဗိႆႏိုးနတ္တို႔က အခါခပ္သိမ္း ျမတ္ႏိုးတတ္ကုန္၏။

၁၅၁။ (က) ႏြားတို႔သည္ လူသားအားလုံးတို႔ကို ကုန္းရုံးေကၽြးေမြး တတ္ကုန္၏။
        (ခ) စည္းစိမ္ကို ေပးတတ္ကုန္၏။
        ထိုေက်းဇူးေၾကာင္႔ ႏြားမမ်ားကို မိဘကဲ႔သို႔ မွတ္ထင္ျမတ္ႏိုးရာ၏၊ ေလးေလးစားစား
        သေဘာထားရာ၏။

၁၅၂။  ႏြား၏ အသားကို စားကုန္ေသာ သူတို႔သည္ ေက်းဇူးရွင္မိခင္၏ အသားကို စားသည္မည္၏။
         ႏြားမ်ားေသေသာအခါ လင္းတစာ ေကၽြးရာ၏။ ေရအလ်ဥ္၌ေသာ္လည္း ေမွ်ာရာ၏။

၁၅၃။ (က) ၾကာသပေတးေန႔၌ အတတ္ပညာစ၍ သင္ၾကားေသာ္ ေအာင္ျမင္ၿပီးစီး၏။
        (ခ) တနဂၤေႏြႏွင္႔ ေသာၾကာေန႔တို႔၌ အတတ္ပညာစ၍ သင္ၾကားေသာ္ လစ္လ်ဴရႈတတ္၏။
        (ဂ) ဗုဒၶဟူးႏွင္႔ တနလၤာေန႔တို႔၌ အတတ္ပညာ စ၍ သင္ၾကားေသာ္ ဆုံးခန္းတိုင္ မတတ္ေျမာက္ရာ။
        (ဃ) စေနႏွင္႔ အဂၤါေန႔တို႔၌ အတတ္ပညာ စ၍ သင္ၾကားေသာ္ ေသရာ၏။

၁၅၄။ (က) လဆန္း ၈ ရက္၊ လဆုတ္ ၈-ရက္ေန႔၌ အတတ္ပညာသင္မူ ဆရာကို သတ္သည္မည္၏။
        (ခ) လဆန္း ၁၄-ရက္၊ လဆုတ္ ၁၄-ရက္ေန႔၌ အတတ္ပညာသင္မူ တပည္႔ကို သတ္သည္မည္၏။
        (ဂ) လဆန္း ၁၀-ရက္၊ လဆုတ္ ၁၀-ရက္ေန႔၌ အတတ္ပညာသင္မူ အတတ္ပညာကို သတ္သည္
             မည္၏။
        (ဃ) လျပည္႔ေန႔၌ အတတ္ပညာကိုသင္မူ အမိ၊ အဘကို သတ္သည္ မည္၏။

၁၅၅။ (က) လဆန္း ၇-ရက္၊ လဆုတ္ ၇-ရက္ေန႔၌ အုန္းသီးကို မစားရာ၊
        (ခ) ၉-ရက္ေျမာက္၌ အိမ္ဗူးကို မစားရာ။
        (ဂ) ၁၂-ရက္ေျမာက္၌ ကင္ပိမ္႔(ကင္းပုံ)ကို မစားရာ။
        (ဃ) ၃-ရက္ေျမာက္၌ ဟင္းမ်ဳိး(ငါးသား)ကို မစားရာ။

၁၅၆။ (က) အမ်ဳိး၏ အက်ဳိးငွာ တစ္ေယာက္ေသာသူကို စြန္႔ရာ၏။
        (ခ) ရြာ၏ အက်ဳိးငွာ အမ်ဳိးကို စြန္႔ရာ၏။
        (ဂ) ဇနပုဒ္ အက်ဳိးငွာ ရြာကို စြန္႔ရာ၏။
        (ဃ) မိမိအက်ဳိးငွာ ေျမအလုံးကို စြန္႔ရာ၏။

၁၅၇။  ျခေသၤ႔၊ သူေတာ္ေကာင္း၊ ဆင္၊ ဤသတၱဝါသုံးဦးတို႔သည္ အက်ဳိးမရိွေသာ အရပ္ကို စြန္႔၍
         သြားကုန္၏။ က်ီးကန္း၊ ယုတ္မာေသာ ေယာက်္ား၊ သမင္၊ ဤသတၱဝါသုံးဦးတို႔သည္ မိမိက်င္လည္
         ရာ အရပ္၌ သာလွ်င္ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။

၁၅၈။ (က) ျမတ္ႏိုးသူ မရိွေသာအရပ္၊
        (ခ) ခ်စ္ခင္သူ မရိွေသာအရပ္၊
        (ဂ) အေဆြခင္ပြန္း မရိွေသာအရပ္၊
        (ဃ) အတတ္ပညာ သင္ေပးသူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ် မရိွေသာအရပ္။
        ထိုေလးမ်ဳိးမရိွေသာ အရပ္၌ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ် မေနထိုက္။

၁၅၉။  ပညာရိွတို႔၏ သေဘာသည္ လွမ္းသြားေသာ ေျခတစ္ဖက္ႏွင္႔တူေသာ အရပ္သစ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔
        လ်က္ေသာ စိတ္ျဖင္႔ သြား၏။ ရပ္ထားေသာ ေျခတစ္ဖက္ႏွင္႔ တူေသာ အရပ္ေဟာင္းကို မခြါေသာ
        စိတ္ျဖင္႔ ရပ္၏။ (ထို႔ေၾကာင္႔) အရပ္သစ္ကို မစူးစမ္း မေလ႔လာဘဲ အရပ္ေဟာင္းကို မစြန္႔ရာ။

၁၆၀။ (က) ဥစၥာ စပါး ေရာင္းဝယ္ေသာအခါ၊
        (ခ) အတတ္ပညာ သင္ယူေသာအခါ၊
        (ဂ) တမန္ေစလႊတ္ျခင္း ခံေရေသာအခါ၊
        (ဃ) ေမထုန္မီွဝဲေသာအခါ၊
       တို႔၌ အရွက္အေၾကာက္ကို စြန္႔အပ္၏။

၁၆၁။ (က) မိန္းမတို႔၏ အစာစားျခင္းသည္ ေယာက်္ားတို႔ထက္ ႏွစ္ဆ လြန္ကဲ၏။
        (ခ) ပညာသည္ ေလးဆ လြန္ကဲ၏။
        (ဂ) လုံ႔လသည္ ေျခာက္ဆ လြန္ကဲ၏။
        (ဃ) ကာမဂုဏ္ရမက္သည္ ရွစ္ဆလြန္ကဲ၏။

၁၆၂။ ႀကံသည္ အဆစ္တိုင္း၊ အဆစ္တိုင္း အစဥ္သျဖင္႔ အဖ်ားမွ အရင္း အထိ တျဖည္းျဖည္း ပို၍ ခ်ဳိေသာ
        အရသာထူးရိွ၏။ ထို႔အတူ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ေသာ သူေတာ္သူျမတ္သည္ အဖ်ားမွ  အရင္း
        တိုင္ေအာင္ ခ်ဳိေသာႀကံ၏ အရသာႏွင္႔ တူ၏။
        သူယုတ္မာတို႔၏ သေဘာသည္ အရင္းပိုင္းသာ ခ်ဳိ၍ အဖ်ားပိုင္း ေရာက္ေသာ္ အခ်ဳိေပါ႔ေသာ
        ႀကံ၏ အရသာႏွင္႔ တူ၏။

၁၆၃။ (က) ေတာင္သူလယ္သမား၊
        (ခ) ကုန္သည္ပြဲစား၊
        (ဂ) မင္းအမတ္(ျပည္႔သူ႔ဝန္ထမ္း)၊
        (ဃ) အၾကားအျမင္ သီတင္းသီလႏွင္႔ ျပည္႔စုံေသာရဟန္း။
        ထိုေလးမ်ဳိး ျပန္႔ေျပာထြန္းကားေသာ္ တိုင္းျပည္၊ ၿမိဳ႕ရြာ ျပန္႔ေျပာ သာယာ၏။

၁၆၄။ (က) အတတ္ပညာ စာေပက်မ္းဂန္တို႔သည္ ရြတ္အံသရဇၥ်ာယ္ျခင္း မရိွေသာ္ ေပ်ာက္ပ်က္
        ကုန္၏။
        (ခ) အိမ္ေထာင္စီးပြါးတို႔သည္ ထၾကြ၊ လုံ႔လ မရိွ ပ်င္းရိေသာ ပ်က္စီးကုန္၏။
        (ဂ) ပ်င္းရိျခင္းသည္ အဆင္းလွသူ၏ အညစ္အေၾကးမည္၏။
        (ဃ) ေမ႔ေလ်ာ႔ျခင္းသည္ ေစာင္႔စည္းေသာရဟန္း၏ အညစ္အေၾကးမည္၏။

၁၆၅။ လုံ႔လဝီရိယ ခ်ဳိ႕တဲ႔ ညံ႔ဖ်င္းကုန္ေသာ သူတို႔၏ ဥစၥာသည္ လုံ႔လဝီရိယ ႀကီးမားေသာသူတို႔၏ ဥစၥာ
        အျဖစ္သို႔ ေရာက္ကုန္၏။ လုံ႔လ ဝီရိယ ညံ႔ဖ်င္းကုန္ေသာ သူတို႔က ေရွးကံသာ ပဓါနဟု ဆိုေလ႔
        ရိွၾကကုန္၏။

၁၆၆။  ပညာရိွတို႔က ဤသို႔ “ေရွးကံသာ ပဓါန” ဟု မဆိုၾကကုန္၊ ခပ္သိမ္းေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို
        ႀကိဳးစား၍ ျပဳလုပ္ၾကကုန္၏၊ အကယ္၍ ထိုျပဳလုပ္ေသာ အမႈကိစၥမၿပီးခဲ႔ေသာ္ ရည္မွန္းခ်က္ မၿပီး
        ရုံသာရိွမည္။ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းအတြက္ အျပစ္မရိွပါ။

၁၆၇။ အမ်ဳိးလည္းညံ႔၊ ပညာလည္း မတတ္၊ အဆင္းလည္း မလွ၊ ခြန္အားလည္း မရိွပါဘဲလ်က္ သူတစ္ပါး
        တို႔ႏွင္႔ တန္းတူရည္တူကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနသည္မွာ ဤေခတ္ကာလသည္ ဆုတ္ေခတ္ကာလတည္း။ ဥစၥာ
        သည္သာလွ်င္ လူကို ထူးေအာင္ ျပဳေသာ ကာလတည္း။

                    အေၾကာင္းမ်ဳိးစုံကို ေရာေႏွာ၍ ျပဆိုေသာ အပိုင္း ၿပီး၏။

                             နိဂုံးစကား

၁။ ပညာရိွကို ဆုိရာအပိုင္း၊
၂။ သူေတာ္ေကာင္းကို ဆိုရာအပိုင္း၊
၃။ သူယုတ္မာကို ဆိုရာအပိုင္း၊
၄။ မိတ္ေဆြကို ဆိုရာအပိုင္း၊
၅။ မိန္းမကို ဆိုရာအပိုင္း၊
၆။ မင္းကို ဆိုရာအပိုင္း၊
၇။ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစုံ ေရာေႏွာသည္ကို ဆိုရာအပိုင္း။
  ဤသို႔ အပိုင္းက႑ ခုႏွစ္မ်ဳိးတို႔ျဖင္႔ တန္ဆာဆင္ထားအပ္ေသာ ေလာကနီတိ နိႆယ ၿပီး၏။

No comments:

Post a Comment