၂၁။ နာၾကားျခင္း၊ မွတ္သားျခင္းေၾကာင္႔ သုတႏွင္႔ ျပည္႔စုံ၏။ သုတ ပညာျဖင္႔ ႀကီးပြါးတိုးတက္ႏိုင္၏။ သုတ
ပညာျဖင္႔ အနက္အဓိပၸါယ္ကိုသိႏိုင္၏။ သိထားေသာအနက္အဓိပၸါယ္သည္ ခ်မ္းသာကိုေဆာင္တတ္၏။
၂၂။ အစာစားျခင္း၊ ေမထုန္မွီဝဲျခင္း၊ အိပ္ျခင္း၊ ဤသုံးမ်ိဳးသည္ လူမွာလည္းရိွ၏။ ႏြားမွာလည္း ရိွ၏။ အတတ္
ပညာသည္ လူက ႏြားထက္ထူးျခားခ်က္ ျဖစ္၏။ အတတ္ပညာမရိွေသာ္လူသည္ႏြားႏွင္႔အတူပင္ျဖစ္၏။
၂၃။ (က) အတတ္ပညာႏွင္႔ တူေသာ မိတ္ေဆြမရိွ၊
(ခ) အနာေရာဂါႏွင္႔ တူေသာ ရန္သူမရိွ၊
(ဂ) ကိုယ္ႏွင္႔ တူေသာ ခ်စ္အပ္သူမရိွ၊
(ဃ) ကံႏွင္႔တူေသာ ခြန္အားမရိွ။
၂၄။ (က) ဟသၤာသည္ က်ီးငွက္တို႔၏ အလယ္၌ မတင္႔တယ္။
(ခ) ျခေသၤ႔သည္ ႏြားတို႔၏ အလယ္၌ မတင္႔တယ္။
(ဂ) ျမင္းသည္ ျမည္းတို႔၏ အလယ္၌ မတင္႔တယ္။
(ဃ) ပညာရိွသည္ လူမိုက္တို႔၏ အလယ္၌ မတင္႔တယ္။
၂၅။ ေယာက္မသည္ ဟင္း၏ အရသာကို မသိသကဲ႔သို႔ လူမိုက္သည္ အသက္ရွည္သမွ်ကာလပတ္လုံး
ပညာရိွကို ဆည္းကပ္ရေစကာမူ(သူေတာ္ေကာင္း) တရားကို လွ်င္ျမန္စြာ သိႏိုင္၏။
၂၆။ လွ်ာသည္ ဟင္း၏ အရသာကို သိသကဲ႔သို႔ သိၾကားလိမၼာသူသည္ တခဏတာမွ် ပညာရိွကို ဆည္းကပ္
ရေစကာမူ (သူေတာ္ေကာင္း) တရားကို လ်င္ျမန္စြာ သိႏိုင္၏။
၂၇။ (က) ရဲရင္႔ေသာ သူသည္ လက္နက္မပါဘဲ စစ္ေျမျပင္သို႔ မသြားရာ။
(ခ) ပညာရိွသည္ က်မ္းဂန္အေထာက္အထားမပါဘဲ စကားမေျပာရာ။
(ဂ) ခရီးရွည္သြားေသာ ကုန္သည္သည္ အေဖၚမပါဘဲ ခရီးမသြားရာ။
(ဃ) အရပ္တစ္ပါးသို႔ သြားေသာ သူသည္ အေဖၚမပါဘဲ မသြားရာ။
၂၈။ (က) ဥစၥာ ပ်က္စီးျခင္း။
(ခ) စိတ္ႏွလုံးပူပန္ျခင္း။
(ဂ) အိမ္၌ မေကာင္းျပဳျခင္း။
(ဃ) အလွည္႔အပတ္ခံရျခင္း။
(င) မထီမဲ႔ျမင္ အျပဳခံရျခင္း။
၂၉။ (က) အေရးအခြင္႔ ေရာက္သည္ႏွင္႔ ေလ်ာ္ေသာ စကားကို ဆိုျခင္း။
(ခ) ကိုယ္ႏွင္႔ သင္႔ေလ်ာ္ေသာ ခ်စ္အပ္သူကို ရွာျခင္း။
(ဂ) ကိုယ္ႏွင္႔ တန္ရုံသာ အမ်က္ထြက္ျခင္း။
၃၀။ (က) ဥစၥာမရိွဘဲလ်က္ အရသာ အစားၾကဴးေသာသူ။
(ခ) ခြန္အားမရိွဘဲလ်က္ အသတ္အပုတ္ ႀကိဳက္ေသာသူ။
(ဂ) ပညာမရိွဘဲလ်က္ စကားလိုလားေသာသူ။
၃၁။ (က) သူ မေခၚဘဲလ်က္ သူ႔အိမ္သို႔ သြားဖန္မ်ားေသာသူ။
(ခ) သူ မေမးဘဲလ်က္ မ်ားစြာေျပာခ်င္သူ။
(ဂ) မိမိဂုဏ္ကို ဝါၾကြားပလႊားတတ္သူ။
၃၂။ (က) အဆင္းမလွေသာ သူသည္ စကားမ်ားတတ္၏။
(ခ) ပညာနည္းေသာ သူသည္ ထင္ရွားျပတတ္၏။
(ဂ) ေရမျပည္႔ေသာအိုးသည္ ေဘာင္ဘင္ခတ္တတ္၏။
(ဃ) ႏို႔မထြက္ေသာ ႏြားမသည္ ေက်ာက္ကန္တတ္၏။
၃၃။ ဖါးသူငယ္သည္ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထိုင္တတ္ရုံမွ်ျဖင္႔ ျခေသၤ႔ဟု ထင္တတ္၏။ က်ီးငွက္ အသုတ္ခံရေသာ
အခါ ခ်စ္ေဆြ ခ်စ္ေဆြ ဟု ေယာင္ယမ္းျမည္တတ္၏။ ပညာမရိွသာလူမိုက္သည္လည္း မိမိကိုယ္ကို
ပညာရိွဟု ထင္တတ္၏။ ပညာရိွမ်ားက ေမးျမန္းသည္႔အခါ ငါ႔ရွင္ ငါ႔ရွင္ဟု ခ်စ္ခင္ဖြယ္ေသာ စကားကို
ဆို၍ ပရိယာယ္သုံးတတ္၏။
၃၄။ (က) ဖါးသူငယ္ကို ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထိုင္တတ္ရုံမွ်ျဖင္႔ ျခေသၤ႔ဟု မေခၚႏိုင္။
(ခ) ဝက္ကိုလည္း အုတ္အုတ္ျမည္တတ္ရုံမွ်ျဖင္႔ သစ္ဟု မေခၚႏိုင္။
(ဂ) ေၾကာင္ကိုလည္း အဆင္းသဏန္ တူရုံမွ်ျဖင္႔ က်ားဟု မေခၚႏိုင္။
(ဃ) ပညာရိွအားလုံး(တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး) အတတ္ပညာတူႏိုင္မည္ မဟုတ္။
၃၅။ (က) မင္းသည္ ဥစၥာ၌ မေရာင္႔ရဲ။
(ခ) ပညာရိွသည္ စကားေကာင္း၌ မေရာင္႔ရဲ။
(ဂ) မ်က္စိသည္ ခ်စ္ေသာသူကို ျမင္ျခင္း၌ မေရာင္႔ရဲ။
(ဃ) သမုဒၵရာသည္ ေရ၌ မေရာင္႔ရဲ။
၃၆။ အဆင္းအရြယ္ႏွင္႔ ျပည္႔စုံ၍ ျပန္႔ေျပာၾကြယ္ေသာ အမ်ိဳး၌ လူျဖစ္ေသာ္လည္း အတတ္ပညာ မရိွေသာ္
မတင္႔တယ္၊ အနံ႔ကင္းေသာ ေပါက္ပန္း၌ တူတတ္၏။
၃၇။ အမ်ဳိးယုတ္ေသာသူ၏ သားျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းအမတ္ ျဖစ္တတ္၏။ လူမိုက္၏သား ျဖစ္ေသာ္လည္း
ပညာရိွ ျဖစ္တတ္၏။ ဥစၥာမရိွေသာသူ၏သားျဖစ္ေသာ္လည္း ဥစၥာပစၥည္း ၾကြယ္ဝတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔
ေယာက်္ားတို႔ကို အထင္မေသးရာ။
၃၈။ အတတ္ပညာလိုခ်င္စိတ္လြန္ကဲေသာ တပည္႔သည္(အတတ္ပညာ တမ်ိဳးမ်ိဳးကို လမ္းဆုံးေရာက္
ေအာင္ မသင္ၾကားဘဲ) ေတြ႔ရာ ျမင္ရာ အတတ္ပညာမ်ားကို မႏွံ႔မစပ္ သင္ၾကားခဲ႔ေသာ္ အိပ္မက္ကို
ျမင္မက္ေသာ သူအ ကဲ႔သို႔ ဘာတစ္ခုမွ် ျပန္ေျပာႏိုင္စြမ္း ရိွမည္မဟုတ္။
၃၉။ အိုးလုပ္ေသာ သူသည္ မိမိအုိးကို ကြဲစိမ္႔ေသာငွာ ပုတ္ခတ္သည္ မဟုတ္။ တင္႔တယ္လွပစိမ္႔
ေသာငွာ ပုတ္ခပ္ေပးရ၏။ ဆရာသည္ တပည္႔တို႔ကို အပါယ္ဆင္းရဲ က်ေစျခင္းငွာ ရိုက္ႏွက္
သည္ မဟုတ္။ အတတ္ပညာ အစီးအပြါး ျဖစ္ထြန္းေစလိုေသာေၾကာင္႔ ရိုက္ႏွက္ေပးရျခင္း
ျဖစ္သည္။
၄၀။ ေတာင္ဇလပ္ပန္းကို ထုပ္ေသာဖက္သည္ ပန္း၏ရနံ႔ေၾကာင္႔ ေမႊးႀကိဳင္၏။ ထို႔အတူ ပညာရိွကို
မွီဝဲေသာ သူသည္လည္း လိမၼာယဥ္ေက်းေသာ ဓါတ္သဘာဝမ်ား ကူးစက္ႏိုင္၏။
၂။ သူေတာ္ေကာင္းကို ဆိုရာအပိုင္း
၄၁။ (က) သူေတာ္ေကာင္းတို႔ႏွင္႔သာ ေပါင္းသင္းရာ၏။
(ခ) သူေတာ္ေကာင္းတို႔ႏွင္႔သာ ေပါင္းသင္းျခင္းကို ျပဳရာ၏။
(ဂ) သူေတာ္ေကာင္းတရားကို သိ၍ စိတ္ထား ျမင္႔ျမတ္၏။ မယုတ္မာေခ်။
၄၂။ (က) သူယုတ္မာႏွင္႔ ေပါင္းသင္းျခင္းကို စြန္႔လႊတ္ပါ။
(ခ) သူေတာ္ေကာင္းကို မွီဝဲဆည္းကပ္ပါ။
(ဂ) ေန႔ညဥ္႔မျပတ္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳပါ။
(ဃ) သခၤါရတရားတို႔၏ မၿမဲပုံကို အၿမဲမျပတ္ ေအာက္ေမ႔ပါ။
၄၃။ ေရသဖန္းသီးမွည္႔တို႔သည္ အပ၌ အနီေရာင္အဆင္း ရိွ၍ (လွပေသာ္လည္း) အတြင္း၌ ပိုးရြအတိ
ၿပီးသကဲ႔သို႔ သူယုတ္မာတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတို႔သည္ အတြင္းဓါတ္ညံ႔၍ စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းကုန္၏။
၄၄။ ပိႏ႖ဲသီးမွည္႔တို႔သည္ ျပင္ပ၌ ဆူးရိွ၍( အျမင္ဆိုးေသာ္လည္း) အတြင္း၍ အၿမိန္အရသာႏွင္႔ ျပည္႔စုံ
သကဲ႔သို႔ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးတို႔သည္ အတြင္းဓါတ္ ျမင္႔ျမတ္၍ ႏွစ္သက္ဖြယ္
ေကာင္းကုန္၏။
၄၅။ (က) စႏၵာကူးပင္သည္ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ္လည္း ေမႊးရနံ႔ကို မစြန္႔။
(ခ) ဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ စစ္ေျမျပင္သို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း လူတို႔၏ မ်က္ေမွာက္၌ တင္႔တယ္ျခင္း
ကို မစြန္႔။
(ဂ) ႀကံသည္ ယႏၱရားစက္ျဖင္႔ ႀကိတ္ေသာ္လည္း ခ်ိဳေသာ အရသာကို မစြန္႔။
(ဃ) ပညာရိွ သူေတာ္ေကာင္းသည္ ဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းတရားကို
မစြန္႔။
၄၆။ (က) ျခေသၤ႔တို႔၏ သေဘာမည္သည္ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေသာ္လည္း သစ္ရြက္ စသည္ကို မစား။
(ခ) ျခေသၤ႔တို႔၏ သေဘာမည္သည္ ႀကံဳလီွ ပိန္ခ်ဳံးေသာ္လည္း ဆင္သားကို မစား။
၄၇။ ျမတ္ေသာအမ်ဳိး၌ ျဖစ္ေသာ အမ်ဳိးအႏြယ္ကိုေစာင္႔တတ္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသား(အမ်ိဳးေကာင္း
သမီး)သည္ မိမိဆင္းရဲ၍ ေနေစကာမူ ယုတ္ညံ႔ေသာ ဒုစရိုက္မႈမ်ိဳးကို မျပဳလုပ္ရာ။
၄၈။ (က) ေလာက၌ စႏၵကူးနံ႔သာသည္ ခ်မ္းေျမ႕၏။
(ခ) ထိုစႏၵကူးနံ႔သာ ခ်မ္းေျမ႕သည္ထက္ လေရာင္က ပို၍ ခ်မ္းေျမ႕၏။
(ဂ) လႏွင္႔ စႏၵကူးတို႔ ခ်မ္းေျမ႕သည္ထက္ ေကာင္းစြာဆိုအပ္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ စကားက
ပို၍ ခ်မ္းေျမ႕၏။
၄၉။ (က) ေနသည္ အေနာက္မ်က္ႏွာ၌ ထြက္ေသာ္ ထြက္ရာ၏။
(ခ) ျမင္းမိုရ္ေတာင္ႀကီးသည္ ကိုင္းညြတ္ေသာ္ ကိုင္းညြတ္ရာ၏။
(ဂ) ငရဲမီးသည္ ေအးေသာ ေအးရာ၏။
(ဃ) ေတာင္ထိပ္၌ ၾကာပြင္႔ေသာ္ ပြင္႔ရာ၏။
(င) သူေတာင္ေကာင္းတို႔၏ စကားသည္ တရံတဆစ္မွ် ေဖါက္ျပန္ရိုး မရိွ။
၅၀။ (က) သစ္ပင္၏ အရိပ္သည္ ခ်မ္းသာ၏။
(ခ) သစ္ပင္၏ အရိပ္ခ်မ္းသာသည္ထက္ ေဆြမ်ဳိး မိဘအရိပ္က ပို၍ ခ်မ္းသာ၏။
(ဂ) ေဆြမ်ဳိးမိဘအရိပ္ ခ်မ္းသာသည္ထက္ ဆရာသမားအရိပ္က ပို၍ ခ်မ္းသာ၏။
(ဃ) ဆရာသမားအရိပ္ ခ်မ္းသာသည္ထက္ မင္းစိုးရာဇာအရိပ္က ပို၍ ခ်မ္းသာ၏။
(င) မင္းစိုးရာဇာအရိပ္ ခ်မ္းသာသည္ထက္ ျမတ္စြာဘုရား၏အရိပ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ
တရားေတာ္က ပို၍ ခ်မ္းသာ၏။
၅၁။ (က) ပိတုံးတို႔သည္ ပန္းရနံ႔ကို အလိုရိွကုန္၏။
(ခ) သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အလိုရိွကုန္၏။
(ဂ) ယင္ေကာင္တို႔သည္ အပုပ္ကို အလိုရိွကုန္၏။
(ဃ) သူယုတ္မာတို႔သည္ အမ်က္ေဒါသကို အလိုရိွကုန္၏။
၅၂။ (က) အမိယုတ္သူအား မေကာင္းေသာ စကားရိွ၏။(ႏူတ္ထြက္ မေကာင္း)။
(ခ) အဘယုတ္သူအား မေကာင္းေသာ အမူအက်င္႔ ရိွ၏။(အက်င္႔ မေကာင္း)။
၅၃။ (က) အမိျမတ္သူအား ေကာင္းေသာ စကား ရိွ၏။(ႏူတ္ထြက္ ေကာင္း၏)။
(ခ) အဘျမတ္သူအား ေကာင္းေသာ အမူအက်င္႔ ရိွ၏။(အက်င္႔ ေကာင္း၏)။
(ဂ) မိဘႏွစ္ပါးစုံ ျမတ္မူကား စကားလည္းေကာင္း၊ အက်င္႔လည္းေကာင္း၏။
၅၄။ (က) စစ္ေျမျပင္၌ ရဲရင္႔ေသာ သူကို အလိုရိွကုန္၏။
(ခ) လွ်ိဳ႕ဝွက္တိုင္ပင္ရာတို႔၌ ႏႈတ္လုံသူကို အလိုရိွအပ္ကုန္၏။
(ဂ) ထမင္းအေဖ်ာ္ေကာင္း စားေသာက္ရာတို႔၌ အခ်စ္ဆုံးေသာသူကို အလိုရိွအပ္ကုန္၏။
(ဃ) အခက္အခဲ ႀကံဳေတြ႔ခဲ႔ေသာ္ ပညာရိွကို အလိုရိွအပ္ကုန္၏။
၅၅။ ေခြးတစ္ေကာင္သည္ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ျမင္ေသာအခါ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လ်က္ ညွဥ္းဆဲအံ႔ေသာငွာ
သြားကို ျပ၏။ သူယုတ္မာသည္ သူေတာ္ေကာင္းကို ေတြ႔ျမင္ေသာအခါ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လ်က္ ညွဥ္းဆဲျခင္း
ကို အလုိရိွ၏။
၅၆။ အမႈကိစၥဟူသမွ်ရိွ အေဆာတလ်င္ ကိုယ္တိုင္လည္း မျပဳသင္႔၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း မျပဳေစသင္႔၊
အမႈကိစၥကို အေဆာတလ်င္ ျပဳခဲ႔ေသာ္ ပညာ(အသိဥာဏ္) နည္းေသာ သူသည္ ေနာက္မွ ပူပန္
ရတတ္၏။
၅၇။ (က) အမ်က္ေဒါသကို ေဖ်ာက္ႏိုင္မူကား တရံတဆစ္မွ် မစိုးရိမ္ရ။
(ခ) သူတစ္ပါးေက်းဇူး သိျခင္းကို ဘုရားစေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔က ခ်ီးမႊမ္းၾကကုန္၏။
(ဂ) သူခပ္သိမ္းတို႔၏ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစကားကို သည္းခံရာ၏။
(ဃ) ဤသို႔ သည္းခံျခင္းကို ဘုရားစေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔က ျမတ္၏ ဟူ၍ မိန္႔ဆိုကုန္၏။
၅၈။ (က) မစင္အတိၿပီး၍ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အရပ္၌ ေနရျခင္းသည္ စိတ္ဆင္းရဲ၏။
(ခ) ထိုဆင္းရဲထက္ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ ရန္သူ၏ အထံ၌ ေနရျခင္း ပို၍ ဆင္းရဲ၏။
(ဂ) ထိုဆင္းရဲထက္ ေက်းဇူးတရားကို မသိတတ္ေသာ သူ၏ အထံ၌ ေနရျခင္းက ပို၍ ဆင္းရဲ၏။
၅၉။ ဆုံးမရာ၏၊ မျပတ္ဆုံးမရာ၏။ ယုတ္မာေသာ အက်င္႔မွလည္း တားျမစ္ရာ၏။ ဆုံးမတတ္သူကို
သူေတာ္ေကာင္း ခ်စ္ခင္၏၊ မသူေတာ္တို႔က မခ်စ္ခင္ၾက။
၆၀။ (က) ကိုယ္႔ထက္ ျမတ္ေသာသူကို ကိုယ္႔ကို ႏွိပ္ခ်သျဖင္႔ ေအာင္ရာ၏။
(ခ) ရဲရင္ေသာသူကို သင္းခြဲသျဖင္႔ ေအာင္ႏိုင္၏။
(ဂ) ကိုယ္႔ေအာက္နိမ္႔က်သူကို အနည္းငယ္ေပးျခင္းအားျဖင္႔ ေအာင္ရာ၏။
(ဃ) ကိုယ္ႏွင္႔ အဆင္႔တူေသာသူကို လုံ႔လျပဳသျဖင္႔ ေအာင္ရာ၏။
၆၁။ ပကတိအဆိပ္ကို အဆိပ္ဟု မဆိုၾကကုန္၊ သံဃာ၏ ပစၥည္းကိုသာ အဆိပ္ဟူ၍ ေျပာဆိုၾကကုန္၏။
ပကတိအဆိပ္မ်ဳိးသည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ဘဝသာလွ်င္ အသက္ကို သတ္တတ္၏။ သံဃာပိုင္ပစၥည္းသည္ ဘဝ အလုံးစုံကို နစ္မြန္းေအာင္ သတ္တတ္၏။
၆၂။ (က) လ်င္ျမန္ျခင္းျဖင္႔ ျမင္းေကာင္း၏ ေက်းဇူးကို သိရ၏။
(ခ) ေလးလံေသာ ဝန္ကို သယ္ေဆာင္ျခင္းျဖင္႔ ႏြားလား၏ ေက်းဇူးကို သိရ၏။
(ဂ) ႏို႔ညွစ္ျခင္းျဖင္႔ ႏို႔ထြက္ေသာ ႏြားမ၏ ေက်းဇူးကို သိရ၏။
(ဃ) ခက္ခဲေသာ စကားကို ဆိုျခင္းျဖင္႔ ပညာရိွ၏ ေက်းဇူးကို သိရ၏။
၆၃။ (က) သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ဥစၥာသည္ နည္းေသာ္လည္း တြင္းမွထြက္ေသာ ေရခ်ဳိကဲ႔သို႔ အသုံးဝင္၏။
(ခ) သူယုတ္မာတို႔၏ ဥစၥာသည္ မ်ားပင္ မ်ားေသာ္လည္း သမုဒၵရာမွ ဆားငံေရကဲ႔သို႔ အသုံးမဝင္ေခ်။
၆၄။ (က) ျမစ္တို႔သည္ ေရကို မေသာက္ကုန္(သူတစ္ပါး အက်ဳိးသာ ျဖစ္၏။)
(ခ) သစ္ပင္တို႔သည္ အသီးကို မစားကုန္(သူတစ္ပါး အက်ဳိးသာ ျဖစ္၏။)
(ဂ) မိုးတို႔သည္ အခ်ဳိ႕အရပ္၌ မရြာကုန္။
(ဃ) သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ဥစၥာသည္ သူတစ္ပါး အက်ဳိးသာ ျဖစ္၏။
၆၅။ (က) မေတာင္႔တအပ္သည္ကို မေတာင္႔တရာ။
(ခ) မႀကံအပ္သည္ကို မႀကံရာ။
(ဂ) တရားသေဘာႏွင္႔ စပ္ယွဥ္သည္ကိုသာလွ်င္ ေကာင္းစြာ ႀကံရာ၏။
(ဃ) အခ်ိန္ကို အခ်ည္းႏွီး မကုန္လြန္ေစရာ။
၆၆။ မႀကံဘဲလ်က္လည္း ျဖစ္တတ္၏။ ႀကံေသာ္လည္း ပ်က္တတ္၏။ မွန္၏၊ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်ၤား
ျဖစ္ေစ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔သည္ ႀကံစီတိုင္း မၿပီးစီးကုန္။
၆၇။ (က) သူေတာ္မဟုတ္ သူယုတ္မာကို ခ်စ္ခင္သူ၊
(ခ) သူေတာ္ေကာင္းကို မခ်စ္ခင္သူ၊
(ဂ) သူယုတ္မာတရားကို ႏွစ္သက္သူသည္ ပ်က္စီးျခင္း၏ အေၾကာင္းသာ ျဖစ္၏။
သူေတာ္ေကာင္းကို ဆိုရာအပိုင္း ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment