၆။ မင္းကို ဆိုေသာ အပိုင္း။
၁၁၂။ (က) မင္းသည္ တယာမ္သာ အိပ္ရာ၏။
(ခ) ပညာရိွသည္ ႏွစ္ယာမ္သာ အိပ္ရာ၏။
(ဂ) အိမ္ရာေထာင္ေသာ လူအေပါင္းသည္ သုံးယာမ္သာ အိပ္ရာ၏။
(ဃ) ဖုန္းေတာင္းယာစကာသည္ကား ေလးယာမ္လုံး အိပ္ရာ၏။
၁၁၃။ (က) ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာသူ။
(ခ) အၾကားအျမင္မ်ားေသာ ပညာရိွ။
(ဂ) မင္း (အစိုးရ)။
(ဃ) ေရရိွေသာ ျမစ္။
(င) ေဆးသမား (ဆရာဝန္)။
ဤငါးဦး မရိွေသာအရပ္၌ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ် မေနအပ္။
၁၁၄။ (က) ျမတ္ႏိုးသူ မရိွေသာအရပ္။
(ခ) ခ်စ္ခင္သူမရိွေသာ အရပ္။
(ဂ) အေဆြခင္ပြန္း မရိွေသာ အရပ္။
(ဃ) အတတ္ပညာ သင္ေပးသူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ် မရိွေသာအရပ္။
ထိုေလးမ်ဳိးမရိွေသာ အရပ္၌ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ် မေနထိုက္။
၁၁၅။ (က) သားသမီး မရိွေသာ အိမ္သည္ တိတ္ဆိတ္၏။
(ခ) မင္းမရိွေသာ တိုင္းႏိုင္ငံသည္ တိတ္ဆိတ္၏။
(ဂ) အတတ္ပညာမရိွေသာ သူ၏ ခံတြင္းသည္ တိတ္ဆိတ္၏။
(ဃ) ဆင္းရဲေသာသူ၏ ဘဝသည္ အလုံးစုံ တိတ္ဆိတ္၏။
၁၁၆။ (က) ဥစၥာကို အလိုရိွေသာ ကုန္သြယ္ရာ၏။
(ခ) အတတ္ပညာကို အလိုရိွေသာ္ အၾကားအျမင္မ်ားေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ဆည္းကပ္ရာ၏။
(ဂ) သားသမီးကို အလိုရိွေသာ မိန္းမပ်ဳိကို ေပါင္းသင္ရာ၏။
(ဃ) မင္း အမတ္ျဖစ္လိုေသာ္ မင္း၏ အလိုသို႔ လိုက္ရာ၏။
၁၁၇။ (က) ရဟန္းသည္ မေရာင္႔ရဲမူ ပ်က္စီးတတ္၏။
(ခ) ေျမႀကီးေသဌ္နင္း ျပည္႔ရွင္မင္းသည္ ေရာင္႔ရဲမူပ်က္စီးတတ္၏။
(ဂ) ျပည္႔တန္ဆာမသည္ ရွက္တတ္မူ ပ်က္စီးတတ္၏။
(ဃ) အမ်ဳိးေကာင္းသမီးသည္ မရွက္တတ္မူ ပ်က္စီးလြယ္၏။
၁၁၈။ (က) ငွက္တို႔၏ အားကား ေကာင္းကင္။
(ခ) ငါးတို႔၏ အားကား ေရ။
(ဂ) အားနည္းသူ၏ အားကား မင္း(အစိုးရ)။
(ဃ) သူငယ္တို႔၏ အားကား ငုိျခင္း။
၁၁၉။ (က) သည္းခံျခင္း။
(ခ) ႏိုးၾကားျခင္း။
(ဂ) ထၾကြလုံ႔လရိွျခင္း။
(ဃ) ေဝဖန္ခြဲျခားတတ္ျခင္း။
(င) သနားျခင္း။
(စ) အေျမာ္အျမင္ႀကီးျခင္း။
ဤက်င္႔ဝတ္ ေျခာက္ပါးတို႔သည္ မင္းစေသာ လူႀကီးမိဘ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔တည္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔
အလိုရိွအပ္ေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔တည္း။
၁၂၀။ (က) မင္း(အစိုးရ) တို႔သည္ တစ္ႀကိမ္သာ ဆိုၿမဲ။
(ခ) ရဟန္း၊ ပုဏၰားတို႔သည္ တစ္ႀကိမ္သာ ဆိုၿမဲ။
(ဂ) သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ တစ္ႀကိမ္သာ ဆိုၿမဲ။
ေလာက၌ ဤသေဘာတရားသည္ ေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ သေဘာထား အက်င္႔ပင္ ျဖစ္၏။
၁၂၁။ (က) အိမ္ရာေထာင္ေသာသူသည္ ပ်င္းရိမူ မေကာင္း၊
(ခ) ရဟန္းသည္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံး မေစာင္႔မူ မေကာင္း။
(ဂ) မင္း(အစိုးရ)သည္ မဆင္မျခင္ ျပဳေလ႔ရိွမူ မေကာင္း။
(ဃ) ပညာရိွသည္ အမ်က္ထြက္မူ မေကာင္း။
၁၂၂။ (က) အႀကီးအကဲ လုပ္လိုသူ မ်ားေနျခင္း၊
(ခ) အဖြဲ႔သားအားလုံး ပညာမာန္တက္ေနျခင္း၊
(ဂ) အဖြဲ႔သားအားလုံး ေနရာျမင္႔ျမင္႔ ရာထူးႀကီးႀကီးရလိုျခင္း။
ထိုသူတို႔၏ အမႈလုပ္ငန္း အဖြဲ႔အစည္းသည္ ၾကာရွည္မခံ ပ်က္စီးတတ္၏။
၁၂၃။ (က) မင္းတို႔မည္သည္ အခြန္ထြက္သည္၊ မထြက္သည္ကို သိေအာင္ ကိုယ္တိုင္ျပဳရာ၏။
(ခ) မ်ဳိးရိကၡာ ကုန္သည္၊ မကုန္သည္ကို ကိုယ္တိုင္သိေအာင္ ျပဳရာ၏။
(ဂ) အမႈထမ္းသည္၊ မထမ္းသည္ကို ကိုယ္တိုင္သိေအာင္ ျပဳရာ၏။
(ဃ) ႏွိမ္ထိုက္ေသာသူကို ႏွိမ္ရာ၏။
(င) ခ်ီးေျမာက္ထိုက္ေသာ သူကို ခ်ီးေျမာက္ရာ၏။
၁၂၄။ (က) ေနပူကို ေက်ာျဖင္႔သာလွ်င္ လႈံမီွရာ၏။
(ခ) မီးကို ဝမ္းျဖင္႔သာလွ်င္ လႈံမီွရာ၏။
(ဂ) အရွင္သခင္ကို ဘက္ေပါင္းစုံျဖင္႔ လႈံမီွရာ၏။
(ဃ) တမလြန္ေလာကကို မမိုက္သျဖင္႔ လႈံမီွရာ၏။
၁၂၅။ (က) မီးကိုလည္းေကာင္း။
(ခ) ေရကိုလည္းေကာင္း။
(ဂ) မိန္းမကိုလည္းေကာင္း။
(ဃ) လူမိုက္ကိုလည္းေကာင္း။
(င) ေျမြကိုလည္းေကာင္း။
(စ) မင္း(အစိုးရ)ကို လည္းေကာင္း။
မထိပါး ေရွာင္ရွားသျဖင္႔ သြားအပ္၏။ လတ္တေလာ အသက္ကို ေသေစတတ္ကုန္၏။
၁၂၆။ (က) မေကာင္းေသာမယားႏွင္႔ ေပါင္းေဖၚသူ။
(ခ) စိတ္ဓါတ္ၾကမ္းေသာ ကၽြန္ကို ေစခိုင္းသူ။
(ဂ) ေျမြရိွေသာ အိမ္၌ ေနထိုင္သူ။
ဤသူတို႔သည္ မုခ်ေသလမ္းပြင္႔ေန၏။ ယုံမွားမရိွရာ။
၁၂၇။ (က) တပည္႔မိုက္ကို ပညာသင္ေပးမိျခင္း။
(ခ) ယုတ္မာေသာ မိန္းမကို အိမ္ေထာင္ဖက္ ျပဳျခင္း။
(ဂ) မသူေတာ္ႏွင္႔ ေပါင္းဖက္ျခင္း။
(ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင္႔) ပညာရိွပင္ျဖင္႔လင္႔ကစား နစ္မြန္းတတ္ေခ်၏။
၁၂၈။ (က) မေကာင္းမႈကို သားသမီးျပဳလွ်င္ မိဘျပဳသည္မည္၏။
(ခ) မေကာင္းမႈကို တပည္႔ျပဳလွ်င္ ဆရာျပဳသည္မည္၏။
(ဂ) မေကာင္းမႈကို တိုင္းသူျပည္သား ျပဳလွ်င္ ရွင္ဘုရင္ျပဳသည္ မည္၏။
(ဃ) မေကာင္းမႈကို ရွင္ဘုရင္ျပဳလွ်င္ ပုေရာဟိတ္ျပဳသည္ မည္၏။
၁၂၉။ (က) အမ်က္မာန္ေစာင္ ႀကီးသူကို အမ်က္မထား ေမတၱာပြါးျခင္းျဖင္႔ ေအာင္ရာ၏။
(ခ) မေတာ္မွန္ေသာသူကို မိမိက ေတာ္မွန္ေကာင္းမြန္ျခင္းျဖင္႔ ေအာင္ရာ၏။
(ဂ) ႏွေျမာဝန္တိုေသာ သူကို ေပးကမ္းျခင္းျဖင္႔ ေအာင္ရာ၏။
(ဃ) စကားမမွန္ေသာသူကို အမွန္ဆိုျခင္းျဖင္႔ ေအာင္ရာ၏။
၁၃၀။ (က) ေပးကမ္းျခင္းသည္ မယဥ္ေက်းသူကို ယဥ္ေက်းေစတတ္၏။
(ခ) ေပးကမ္းျခင္းသည္ အက်ဳိးအားလုံးကို ၿပီးေစတတ္၏။
(ဂ) ေပးကမ္းျခင္း ခ်စ္ဖြယ္ဆိုျခင္းျဖင္႔ မိမိက သူတစ္ပါးထက္ သာလြန္၏၊ သူတစ္ပါးတို႔က မိမိ
ဘက္သို႔ ညြတ္လာရကုန္၏။
၁၃၁။ (က) ေပးကမ္းျခင္းသည္ လူခ်စ္ေဆးမည္၏။
(ခ) ႏွေျမာဝန္တိုျခင္းသည္ လူမုန္းေဆးမည္၏။
(ဂ) ေပးကမ္းျခင္းသည္ အၿခံအရံမ်ားေသာ ေဆးမည္၏။
(ဃ) ႏွေျမာဝန္တိုျခင္းသည္ အထီးက်န္ေသာ ေဆးမည္၏။
၁၃၂။ ပညာအႏွစ္ကင္းကုန္ေသာ လူမိုက္တို႔၏ ေဘးရန္ကို ညီညြတ္ျခင္းျဖင္႔ ေအာင္ႏိုင္၏၊ ျမက္ျဖင္႔
လြန္ႀကိဳးကို က်စ္အပ္၏၊ ထိုျမက္က်စ္လြန္ႀကိဳးျဖင္႔ ဆင္ေျပာင္ႀကီးကို ဖမ္းယူႏိုင္၏။
၁၃၃။ ဗိုလ္ပါသူရဲ သဟဲအေဖၚ ျပည္႔စုံေသာ္လည္း ရန္သူကို မေအာင္ႏိုင္ေသာမင္းသည္ တန္ခိုးျဖင္႔
ဘယ္သို႔ ျပဳအံ႔နည္း၊ ေလၿငိမ္ေသာအရပ္၌ ထြန္းညိွထားေသာမီး အလိုလိုၿငိမ္းသည္ႏွင္႔ တူ၏။
၁၃၄။ (က) ကာမစည္းစိမ္ကို မင္းႏွင္႔အၿပိဳင္ တရံတဆစ္မွ် မခံစားရာ။
(ခ) အသြင္ဟန္ပန္ကို မင္းႏွင္႔အၿပိဳင္ မျပဳရာ။
(ဂ) အရသာစားျခင္းကို မင္းႏွင္႔ အၿပိဳင္ မျပဳရာ။
(ဃ) ပန္းပန္ျခင္း၊ နံ႔သာထုံျခင္းကို မင္းႏွင္႔ အၿပိဳင္ မျပဳရာ။
(င) အဝတ္အထည္ဝတ္ျခင္းကို မင္းႏွင္႔ အၿပိဳင္ မျပဳရာ။
(စ) တန္ဆာဆင္ျခင္းကို မင္းႏွင္႔ အၿပိဳင္ မျပဳရာ။
(ဆ) အလုံးစုံကို မင္းႏွင္႔ အၿပိဳင္ မျပဳရာ။
၁၃၅။ (က) မင္းသည္ ငါ၏ အေဆြခင္ပြန္း မဟုတ္။
(ခ) မင္းသည္ ငါႏွင္႔ ဂုဏ္ရည္တူ အေပါင္းအေဖၚ မဟုတ္။
(ဂ) ဤမင္းသည္ ငါ၏အရွင္သခင္တည္း။
ဤသို႔ ေလးေလးစားစား စိတ္သေဘာထားရာ၏။
၁၃၆။ မင္းကို ခစားေသာသူသည္ မင္းအား--
(က) အလြန္ေဝးေသာ အရပ္၌ မခစားရာ။
(ခ) အလြန္နီးေသာအရပ္၌ မခစားရာ။
(ဂ) ေလညာအရပ္၌ မခစားရာ။
(ဃ) ေရွ႕တူယူအရပ္၌ မခစားရာ။
(င) အလြန္နိမ္႔ေသာ အရပ္၌ မခစားရာ။
(စ) အလြန္ျမင္႔ေသာ အရပ္၌ မခစားရာ။
ဤအျပစ္ေျခာက္ပါးကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ ခစားရာ၏။
ပူေလာင္ေသာမီး ကဲ႔သို႔ ေစာင္႔စည္းလ်က္ ခစားတည္ေနရာ၏။
၁၃၇။ သဗၺညဴျမတ္စြာဘုရားႏွင္႔တူေသာ ေက်းဇူးရိွသူပင္ ျဖစ္လင္႔ကစား အမွီေကာင္းကို မရမူ မတင္႔တယ္၊
ပတၱျမားသည္ အဖိုးမ်ားစြာ ထိုက္ေသာ္လည္း ေရႊကို မွီရမွသာလွ်င္ တင္႔တယ္၏။
မင္းကို ဆိုေသာ အပိုင္း ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment