“သတင္းစာ ေကာ္လံအလြတ္မ်ား”

          တက္စ္ဝီလီဆင္ ၏ အပတ္စဥ္သတင္းစာတြင္ ရံဖန္ရံခါပါေလ႔ရိွေသာ စာမ်က္ႏွာေကာ္လံအလြတ္မ်ား၏ ပေဟဌိကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ မည္သူမွ် မေဖၚထုတ္ႏိုင္ခဲ႔ၾကေပ။ တက္စ္ဝီလီဆင္ ကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္လို႔ လူအမ်ားစု ထင္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အဖိုးလိုလူေတြကေတာ႔ တက္စ္ မွာ ေသခ်ာတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြရိွမွာပဲလို႔ ယုံၾကည္ခဲ႔ပါတယ္။ 

          လူတိုင္း တက္စ္ ကို သေဘာက်ၾကပါတယ္။ သူ႔အရပ္ကပုျပတ္ျပတ္ပါ။ နားရြက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ အၿမဲလိုလုိ အလုပ္မ်ားေနပါတယ္။ သူ႔အၿပံဳးေတြကႏူးညံ႔ၿပီး၊ ထူးထူးဆန္းဆန္းဆြဲေဆာင္မႈရိွပါတယ္။ အေနာက္အလယ္ပိုင္းသတင္းစာတစ္ေစာင္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေလာက္ သူလုပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္။ သူ႔အသက္ ၆၅ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔တသက္တာအိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ လုံေလာက္တဲ႔အရင္းအႏွီးကို ရလို႔အလုပ္မွ ထြက္လိုက္ၿပီး၊ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုရဲ႕အပတ္စဥ္သတင္းစာေလးတစ္ေစာင္ကို ဝယ္ယူလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေရာင္႔ရင္း ေဝါ႔ကင္ဆယ္ ကို စာရုိက္ရန္ႏွင္႔ ကားေပၚတင္ထားေသာပုံႏွိပ္စက္ကို စီမံဖို႔ လႊဲအပ္လိုက္ပါတယ္။ တက္စ္က အျခားအလုပ္ေတြျဖစ္တဲ႔ အယ္ဒီတာ၊ သတင္းေထာက္ႏွင္႔ စီးပြါးေရးမန္ေနဂ်ာအလုပ္ေတြကို တစ္ေယာက္ထဲလုပ္ကိုင္ပါတယ္။

          သတင္းစာကို တက္စ္ ဝယ္ၿပီး ဒုတိယႏွစ္မွာ သတင္းစာရဲ႕ဒုတိယစာမ်က္ႏွာမွာ ေကာ္လံအလြတ္တစ္ခု ပါလာတယ္။ အဲဒီေနာက္ တစ္ခါတေလ တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္ ေကာ္လံစာမ်က္ႏွာလြတ္ေတြ ပါတတ္ပါတယ္။ တခါေတာ႔ စာမ်က္ႏွာအလြတ္ႀကီးကို သတင္းစာရဲ႕ ေရွ႕ဆုံးအရြက္မွာ တက္စ္ ထည္႔လိုက္ပါေသးတယ္။

          ၿမိဳ႕လူထုက စိတ္ဝင္စားေပမယ္႔၊ အေသးစိတ္ေတာ႔ လိုက္စုံစမ္းမေနပါဘူး။ တက္စ္ ဆီကလည္း ေက်နပ္ေလာက္တဲ႔ေျဖၾကားခ်က္ကို မၾကားရပါဘူး။ 

       “သတင္းစာရဲ႕ေကာ္လံတိုင္းကို အယ္ဒီတာ စာအျပည္႔ျဖည္႔ရမယ္ဆို႔တဲ႔ ဥပေဒမရိွဘူးဗ်။” လို႔ တက္စ္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာပါတယ္။

        ငါးခုေျမာက္ေကာ္လံအလြတ္ကို သတင္းစာမွာပါၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ထိုေကာ္လံအလြတ္ေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ တခုခုရိွတယ္ဆိုတဲ႔ ပထမဆုံးသက္ေသျပခ်က္ကို ေဝါ႔ကင္ဆယ္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဂြန္ဇယ္လ္ ဆိုတဲ႔လူတစ္ေယာက္ဝင္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ တက္စ္ နဲ႔ ေဝါ႔လ္  ရုံးခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ပါ။  

          ဂြန္ဇယ္လ္ က အသက္ငယ္ၿပီး၊ ရုပ္ရည္ကေတာ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါ။ သူ႔မိသားစုကေတာ႔ ခပ္ႀကီးႀကီးပါ။ ဆင္းရဲေပမယ္႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ ဂြန္ဇယ္လ္ ၾကည္႔ရတာ စိတ္ဆိုးေနပုံေပၚပါတယ္။ ရန္ပြဲေတြႀကံဳဖူးသူဆိုတာကို သံသယရိွစရာ မလိုပါဘူး။

          “Barney စတိုးဆိုင္က က်ဳပ္အခုပဲ ျပန္လာတာဗ်။ ဝန္ထမ္းအခ်ဳိ႕က ဒီေန႔ထုတ္သတင္းစာထဲက ေကာ္လံအလြတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး၊ ခင္ဗ်ားကို ေလွာင္ေနတယ္ဗ်။” လို႔  ဂြန္ဇယ္လ္ က တက္စ္ ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ 

        ဂြန္ဇယ္လ္ က တက္စ္ စားပြဲေပၚကို မွီလိုက္ပါတယ္။

     “ တက္စ္, ခင္ဗ်ားထည္႔ေနတဲ႔ သတင္းစာေကာ္လံအလြတ္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို လူေတြ ရူးတယ္ေျပာတာမမွန္ဘူး မဟုတ္လားဗ်။”

“လူေတြ ငါ႔ကို ရူးတယ္လို႔ေျပာေပမယ္႔ ငါမရူးဘူးဆိုတာကို ငါသိေနသမွ် ကာလပတ္လုံး ဘာမွကိစၥမရိွဘူးကြ။” လို႔ တက္စ္ က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုတ္တယ္။

“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္၊ ဒါ႕ျပင္လူတခ်ိဳ႕ေတာ႔ ဘယ္လိုအေၾကာင္းရင္းလဲဆိုတာကို သိတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔လဲ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာၾကဘူး။ ခင္ဗ်ားလဲ မေျပာဘူးေလ။” လို႔ စိတ္မေကာင္းပုံနဲ႔ ဂြန္ဇယ္လ္ က ေျပာတယ္။ 

   

       အတင္းအဖ်င္းေျပာတဲ႔မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ တက္စ္ အေၾကာင္း ေကာလဟာလေတြ မျဖန္႔ခဲ႔ရင္ ဒီပေဟဌိကို အေျဖထြက္ဖို႔ မရိွပါဘူး။ သူ႔သတင္းစာမွာ သက္ဆိုင္သူေတြအေၾကာင္းသတင္းေတြကို မထည္႔ဖို႔ တက္စ္ ကို ပိုက္ဆံေပးရတယ္လို႔ ေကာလဟာလေတြ ထြက္လာပါတယ္။ သတင္းစာေကာ္လံေတြကို အလြတ္ေတြထည္႔တာဟာ သတင္းႏွင္႔သက္ဆိုင္သူေတြကို တက္စ္  ၿခိမ္းေျခာက္အက်ပ္ကိုင္တာလို႔ မိန္းမႀကီး လိုက္အတင္းေျပာပါတယ္။ 

          အဲဒီေကာလဟာလကို ကၽြန္ေတာ္႔အဖိုးၾကားတဲ႔အခါ တက္စ္ ရဲ႕ရုံးခန္းကို ေဒါသတႀကီးသြားပါတယ္။

“ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားၿပီးပါၿပီ။” လို႔ ခပ္ေအးေအး တက္စ္ ျပန္ေျပာပါတယ္။

            “ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိတဲ႔လူေတြေတာ႔ ဒီသတင္းကို ယုံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေကာ္လံအလြတ္ေတြေၾကာင္႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒုကၡျဖစ္မယ္လို႔ မယုံပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စမ္းသပ္မႈတခ်ိဳ႕လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္တယ္ဗ်ာ။ ”

          တက္စ္ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္ေလးလုပ္လိုက္တယ္။ သူ႔အမူအရာကို ၾကည္႔ရတာ ေခါင္းမာမယ္႔ပုံေပၚေနတယ္။ 

         “ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခုအထိ ဘယ္သူ႔ကိုမွ က်ဳပ္ရွင္းမျပဘူးဗ်ာ။ လူေကာင္းေတြကို ထိခိုက္ကုန္ႏိုင္တယ္ဗ်ာ။”      

          ေကာလဟာလဆက္ၿပီးျဖစ္ေနပါတယ္။ တက္စ္ လူေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနလာတယ္။ အရယ္အၿပံဳးနည္းလာပါတယ္။ သူ႔ပုံစံၾကည္႔ရတာ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြ ဘဝမွာမရိွေတာ႔သလိုပါပဲ။ 

          ပီတာမိုးဒီ ဆိုတဲ႔ အဖိုးႀကီး ဒီေကာလဟာလႏွင္႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို ၾကားသြားပါတယ္။ သူ႔မိန္းမ ေမာ္လီ ေသဆုံးၿပီးေနာက္ ဝမ္းနည္းလို႔ အဖိုးႀကီး လူေတြနဲ႔ကင္းကင္းေနတာၾကာပါၿပီ။ ဒီၿမိဳ႕မွာ ဒီသတင္းကိုၾကားရတာ ပီတာ ေနာက္ဆုံးပါ။ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္ သတင္းေျပာျပခ်ိန္မွာ သူ ကုန္စုံဆိုင္တစ္ခုကို ေရာက္ေနပါတယ္။

“သတင္းစာမွာ သတင္းေတြ မထည္႔ဖို႔ တက္စ္ ပိုက္ဆံေတြယူတယ္ဗ်။” 

          “လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးႏွစ္က သူ႔အသက္ ၇၀ မျပည္႔မွီေပါ႔” လို႔ အဖိုးႀကီးပီတာက ေျပာပါတယ္။

          သိပ္မၾကာခင္ သူ႔ေနရာကို လူငယ္တစ္ဦးဦးနဲ႔ အစားထိုးေတာ႔မယ္ဆိုတာကို အဖိုးႀကီး သိေနပါတယ္။ သူ႔မိန္းမေမာ္လီနဲ႔သူ ဘယ္လို႔ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္သန္ေအာင္လုပ္ရမလဲလို႔ အဖိုးႀကီး စဥ္းစားလို႔ မရပါဘူး။

          အိမ္ေထာင္သည္သမီးႏွင္႔လည္း ေျပာင္းၿပီး အတူမေနခ်င္ဘူး။ သူ႔သမီးက ဆင္းရဲတယ္။ မိသားစုလည္းႀကီးတယ္။ အဖိုးႀကီးပီတာမွာ ေငြပိုေငြလွ်ံလည္း မရိွပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီသမီးကို ေထာက္ပံ႔ခဲ႔ရတယ္။ 

          အဖိုးႀကီးပီတာ ကိရိယာထုတ္တဲ႔ကုမၸဏီရဲ႕ေထာက္ပံ႔ေရးအခန္းမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ႔ သူ႔ႏွလုံးသားကို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔အနာဂါတ္တင္းေအာင္ရစ္ပတ္ထားလို႔  မရိုးမသားအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္မိခဲ႔ပါတယ္။ အဖိုးႀကီးပီတာ အဖိုးတန္ကိရိယာတစ္ခုကို ယူၿပီး၊ အျခားၿမိဳ႕မွာ သြားေရာင္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ ဒီထက္ပိုၿပီး ကိရိယာေတြကို ခိုးယူပါေတာ႔တယ္။

          ပီတာ ဒီအတိုင္းဆက္ၿပီး၊ သတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ဆက္လက္ခိုးယူေနခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး သူ႔အလုပ္ရွင္ တြန္ဘရက္ ရိပ္မိၿပီး ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ဖမ္းပါေတာ႔တယ္။ အဖိုးႀကီးပီတာကို မိသြားပါေတာ႔တယ္။ 

          ဘရက္ ရဲစခန္းကို ဖုံးဆက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ တက္စ္ သတင္းအခ်က္အလက္စုဖို႔ ရဲစခန္းကို ေရာက္ေနပါတယ္။ တက္စ္ ရဲေတြနဲ႔အတူ ကိရိယာထုတ္ကုမၸဏီကို သတင္းယူရေအာင္လုိက္သြားခဲ႔ပါတယ္။ 

          တက္စ္ အေနာက္ဖက္မွာ မွတ္စုကို တိတ္တိတ္ေလးလိုက္ေရးေနပါတယ္။ အရမ္းရွက္ေနတဲ႔ ပီတာ က ခိုးမႈကိုျဖစ္ေစသည္႔ သူ႔အေၾကာက္တရားကို တိုးတိုးရွင္းျပပါတယ္။ တက္စ္ ရုတ္တရက္ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး၊ ပီတာ႔ေျခေထာက္နားကို ကပ္သြားတယ္။

         “ဒီၿမိဳ႕မွာ ပီတာ႔မိန္းမ ဘုရားေက်ာင္းအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ႔တယ္ဗ်။” လို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ တက္စ္ ေျပာလိုက္တယ္။

         “ေမာ္လီက အရမ္းေတာ္တဲ႔မိန္းမဗ်ာ။ ဒီလိုဂုဏ္သိကၡာကင္းမဲ႔မႈမ်ိဳး မရသင္႔ဘူးဗ်။”

          ဘရက္ ႏွင္႔ရဲသားကို တက္စ္ အျခားအခန္းတစ္ခုထဲကို ေခၚသြားတယ္။ မိနစ္၂၀ေလာက္ၾကာေတာ႔ တက္စ္ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ထြက္လာတယ္။ အဖိုးႀကီးပီတာကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္အခြင္႔အေရးေပးမယ္လို႔ တက္စ္ ေျပာလိုက္တယ္။ တက္စ္ ခိုးရာပါပစၥည္းေတြ လက္ခံထားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တက္စ္ ပိုက္ဆံျပန္ေပးမယ္လို႔ ဆိုင္ရွင္ဘရက္ ႏွင္႔ နားလည္မႈရတယ္လို႔ အဖိုးႀကီးပီတာကို ေျပာပါတယ္။ 

          တက္စ္ အဖိုးႀကီးပီတာကို ခပ္ထန္ထန္မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည္႔လိုက္တယ္။

              “ပုံမွန္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ႔ ခင္ဗ်ားခိုးမႈကို က်ဳပ္သတင္းစာထဲထည္႔ေရးရမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသတင္းကို သတင္းစာေကာ္လံမွာ ေရးမွာပါ။ အဲဒီေကာ္လံက အလြတ္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ေကာ္လံအလြတ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္က ခင္ဗ်ားကို သတိေပးတာပါ။ တကယ္လို႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခင္ဗ်ား ေမာ္လီကို ဂုဏ္သိကၡာမဲ႔ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ တကယ္ထည္႔ေရးရပါလိမ္႔မယ္” လို႔ တက္စ္ အဖိုးႀကီးပီတာကို ေျပာလိုက္တယ္။

          တက္စ္ ရဲ႕မ်က္ႏွာ နည္းနည္းဝမ္းနည္းေနပုံေတာ႔ ေပါက္ပါတယ္။

           “လူေတြ က်ဳပ္ကို သတင္းစာေကာ္လံအလြတ္ေတြေၾကာင္႔ ရူးတယ္လို႔ထင္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ္႔ ခင္ဗ်ားလိုလူအတြက္ သတင္းစာေကာ္လံအလြတ္ဆိုတာ သတိေပးစာဘဲ။ မိသားစုႏွင္႔မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္မရေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ သတိေပးစာဘဲ။ က်ဳပ္အတြက္ ယုံၾကည္မႈကိုျပတဲ႔အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုေပါ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္၊ လူရိုးတစ္ေယာက္။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ယံုၾကည္တယ္တဲ႔အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုေပါ႔။”

          ပီတာ သူ႔အလုပ္ကိုျပန္ရတဲ႔အခါ ပီတာႏွင္႔ေမာ္လီကို ေထာက္ပံ႔ေပးခဲ႔ပါတယ္။  ေမာ္လီ ရဲ႕ဆုရယိုစုံ ထုတ္လုပ္ေရာင္းဖို႔ တက္စ္ ကူညီေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဂုုဏ္သိကၡာရိွစြာျဖင္႔ ေမာ္လီ ေသဆုံးခဲ႔ပါတယ္။ ထိုအတြက္ တက္စ္ ကို အၿမဲေက်းဇူးတင္ခဲ႔ပါတယ္။

          သတင္းစာေကာ္လံလြတ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ခုံဇာတ္လမ္းကိုလူေတြ သိရတဲ႔အခါ တက္စ္ ကို ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္စြာ ခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ တက္စ္ မေသခင္ထည္႔ခဲ႔တဲ႔ တက္စ္ ရဲ႕သတင္းစာေကာ္လံ အလြတ္စုစုေပါင္း(၁၁)ခု ရိွပါတယ္။ ၿမိဳ႕လူထုခန္႔မွန္းခ်က္ခ်က္အရ ပေဟဌိအျဖစ္က်န္ရိွေနတဲ႔ ေကာ္လံအလြတ္(၈)ခု ရိွပါတယ္။

          ေကာ္လံအလြတ္မွာ ပါဝင္ပတ္သက္သူေတြအားလုံး ထို အယ္ဒီတာတက္စ္ ရဲ႕ယုံၾကည္မႈႏွင္႔ အၾကင္နာတရားကို ခံစားရလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ပါတယ္။ 

          “သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္အေနႏွင္႔ အၿမဲလွည္႔လည္ခရီးသြားေနရလို႔ က်ဳပ္မွာ မိသားစုကိုယ္ပိုင္၊ အိုးအိမ္ကိုယ္ပိုင္ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ ဒီလူထုကို က်ဳပ္ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းခ်န္ရစ္ထားခဲ႔ရမယ္႔ မိသားစုေတြလို႔ေတြးခ်င္မိတယ္ဗ်ာ” လို႔ ရွက္ေနသည္႔ပုံစံျဖင္႔ တက္စ္ ကၽြန္ေတာ႔္ကို ရွင္းျပခဲ႔ပါတယ္။

                                                                             

( The Mystery of the Blank Newspaper Columns by Pamela Hennell ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။ )