“ဘယ္ေတာ႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာပါနဲ႔”

         ကၽြန္မ ဘဝမွာ အလုပ္ခ်င္ဆုံးအလုပ္က ေက်ာင္းဆရာမပါ။ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကလြဲလို႔ အျခားအလုပ္ကို စဥ္းစားလို႔ မရပါဘူး။ ကေလးဘဝမွစလို႔ ဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင္႔တမ္း၊ ဆရာမလုပ္တမ္း ကစားေနတတ္ခဲ႔ပါတယ္။ ျဖစ္လာမယ္႔ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကို ႀကိဳၿပီးေလ႔က်င္႔ေနမိသလားေတာ႔ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္မက္အတြက္ ဘယ္လိုတန္ဖိုးေတြ ေပးရမယ္ဆိုတာ သေဘာမေပါက္ပါဘူး။ 

       ကၽြန္မတို႔မိသားစုက လူလတ္တန္းစားမိသားစုပါ။ ေန႔စဥ္စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ႔မိသားစုပါ။ ေကာ္နက္တီကပ္တကၠသိုလ္တက္ဖို႔အိပ္မက္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔အိပ္မက္ပါ။ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ကလြဲလို႔ အျခားဟာ ကၽြန္မ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အေလွ်ာ႔လဲမေပးခ်င္ပါဘူး။ 

          အထက္တန္းေက်ာင္းေတြ စဖြင္႔ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေကာလိပ္ဝင္ခြင္႔ စၿပီးေလွ်ာက္ပါတယ္။ ကၽြန္မႏွလုံးသားရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေကာ္နက္တီကပ္တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ပါ။ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ တကယ္ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ႀကီးမားတဲ႔အတားအဆီးႀကီးတစ္ခုကေတာ႔ ေငြေၾကးေထာက္ပံ႔မႈပါ။

          ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ အဆင္႔သင္႔ပါပဲ။ ကၽြန္မလို သာမာန္အဆင္႔ရိွတဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးကို ဘယ္သူမ်ား ေထာက္ပံ႔မွာလဲ။ အတန္းထဲမွာ ကၽြန္မက အေတာ္ဆုံးေက်ာင္းသူ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအဆင္႔နဲ႔ ကၽြန္မေနရာက အေဝးႀကီးပါ။ ကၽြန္မႏွလုံးသားကေတာ႔ အျမင္႔ဆုံးမွန္းထားပါတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္လဲခ်ၿပီးပါၿပီ။ ပညာသင္ေထာက္ပံ႔မႈဆိုတာ အေတာ္ဆုံးေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြကို ေပးတာလို႔ ကၽြန္မသိထားတယ္။ သိသမွ် ပညာသင္ဆုတိုင္းကို ကၽြန္မ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး၊ ေလွ်ာက္ရတာ ကၽြန္မအတြက္ အရွဴံးမရိွႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံက ဘ႑ာေရးေထာက္ပံ႔မႈစနစ္ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ကၽြန္မေလွ်ာက္လႊာေတြကို တင္ေသာ္လည္း ပညာသင္ဆုရဖို႔အရည္အခ်င္းျပည္႔မွီမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။

          ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းဝင္ခြင္႔ကို ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြ စရေနပါၿပီ။ ကၽြန္မအတြက္ ေရာက္လာမယ္႔စာကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေကာ္နက္တီကပ္တကၠသိုလ္မွ စာတစ္ေစာင္ ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းခံစားမႈေတြ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လုံးကို လႊမ္းၿခံဳသြားပါတယ္။ စာအိတ္ကို ေဖါက္ဖတ္ဖို႔ အသင္႔ပါပဲ။ မ်က္ရည္ေတြ မ်က္လုံးမွာဝဲလာပါတယ္။ တုန္ရီေနတဲ႔လက္နဲ႔ စာအိတ္ကို ေဖါက္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါၿပီ။ ေကာ္နက္တီကပ္တကၠသိုလ္ဝင္ခြင္႔ကို ကၽြန္မ ရခဲ႔ပါၿပီ။ 

            စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ ေၾကာက္ရႊံ႕မႈေတြကို ခံစားရၿပီး၊ ကၽြန္မ ခဏတာ ငိုေၾကြးမိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင္႔ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင္႔ကို ရခဲ႔ပါၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မရဲ႕ ေငြေရးေၾကးေရးအေျခအေနေၾကာင္႔ ကၽြန္မရဲ႕ဝင္ခြင္႔ကို ျငင္းဆိုခဲ႔ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔မလဲ။

          အခ်ိန္ျပည္႔အလုပ္ေတြ ကၽြန္မလုပ္ခဲ႔ေသာ္လည္း၊ ေက်ာင္းလခေပးရုံသာ လုံေလာက္ပါတယ္။ မိဘေတြက အဲဒီေငြေတြ ေထာက္ပံ႔ေပးဖို႔မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေထာက္ပံ႔ႏိုင္သလိုအေျခအေနမ်ဳိး ကၽြန္မ ဟန္မေဆာင္ခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မဟာ မိသားစုထဲမွာ ပထမဆုံး တကၠသိုလ္တက္ႏိုင္သူပါ။ မိဘေတြ ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မိဘေတြ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ မေထာက္ပံ႔ႏိုင္ၾကပါဘူး။ 

          ကၽြန္မမိဘေတြဟာ တကယ္႔ကို အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းသူေတြပါ။ အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ေတြ႔ေတြ႔ အိပ္မက္ေတြကို မစြန္႔လႊတ္ဖို႔ ကၽြန္မကိုေျပာျပပါတယ္။ အခက္အခဲေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္ရင္ဆိုင္ ေနရေသာ္လည္း ဘဝမွာတကယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔အရာကို မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔ သင္ေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ မိဘေတြ မွန္ကန္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ဆက္လက္ၿပီး ယုံၾကည္မႈအျပည္႔ထားပါတယ္။ ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြကိုလည္း ဆက္လက္ယုံၾကည္ေနဆဲပါ။

          လေပါင္းမ်ားစြာကုန္ဆုံးသြားပါတယ္။ ေငြေၾကးေထာက္ပံ႔ေရးအဖြဲ႔ထံမွ ျပန္ၾကားခ်က္ တစုံတရာကို ကၽြန္မ မရေသးပါဘူး။ အေထာက္အပံ႔ေပးဖို႔အတြက္ ကၽြန္မရဲ႕အရည္အခ်င္း မျပည္႔မီွဘူးလို႔ ယူဆပါတယ္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္မရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကို အခုထိ မစြန္႔လႊတ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္မထံကို စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာပါတယ္။ စိတ္ထက္သန္စြာနဲ႔ စာကိုဖြင္႔လိုက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုစာမွာ မွားယြင္းသည္႔စာတစ္ေစာင္ပါ။ စာပါအေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ကၽြန္မေလွ်ာက္လႊာကို စီစစ္ဖို႔အတြက္ လိုေနတဲ႔အခ်က္အလက္ေတြကို ထပ္ေတာင္းတာပါ။ 

          ထိုကဲ႔သို႔စာေတြ ထပ္ၿပီးေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ဖ်က္ဆီးေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ စာအိပ္အႀကီးႀကီးတစ္လုံး ကၽြန္မထံေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔၊ မတက္ဖို႔ အဆုံးအျဖတ္ေပးမယ္႔စာတစ္ေစာင္ဆိုတာကို ကၽြန္မ သိလိုက္ပါၿပီ။ စာအိတ္ႀကီးကို ကၽြန္မ ေဖါက္လိုက္ပါတယ္။ စာအိတ္ထဲမွစာရြက္စာတမ္းေတြရဲ႕ဆိုလိုရင္းကို ကၽြန္မ နားမလည္ပါဘူး။ 

          ေနာက္ရက္မွာေတာ႔ ကၽြန္မ ထိုစာအိတ္ႀကီးကို ေက်ာင္းကိုသယ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ပညာေရးအႀကံေပးကို စာရြက္စာတမ္းေတြအေၾကာင္း ၾကည္႔ရွဴေပးဖို႔ ေမးျမန္းပါတယ္။ အႀကံေပးဆရာရဲ႕မ်က္ႏွာ ဝင္းပစြာၿပံဳးသြားပါတယ္။ အသုံးစရိတ္ေတြကို က်ခံေပးဖို႔အတြက္ ေငြေၾကးကူညီမႈကို ကၽြန္မရရိွခဲ႔ပါၿပီ။ ထို႔ျပင္ ေလွ်ာက္ထားေသာ အျခားပညာသင္ဆုႏွစ္ဆုကိုလည္း ကၽြန္မ ရရိွပါေသးတယ္။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ ထိတ္လန္႔သြားသလိုျဖစ္ၿပီး၊ ငိုခ်လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ႔ပါၿပီ။

          ယခု ေကာ္နက္တီကပ္တကၠသိုလ္ ဂ်ဴနီယာတန္းမွာ ကၽြန္မတက္ေနပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာအဓိကေမဂ်ာယူထားပါတယ္။ ယခုေထာင္စုႏွစ္ရဲ႕အစမွာ ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြ တကယ္အေကာင္အထည္ေပၚလာေတာ႔မွာပါ။ ကၽြန္မ ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေတာ႔မွာပါ။

          ကၽြန္မ အၿမဲယုံၾကည္တဲ႔ ဆိုရိုးစကားေလးကေတာ႔

“ ေကာင္းကင္ကိုေရာက္ဖို႔ အၿမဲႀကိဳးစားေနပါကြယ္။ ေကာင္းကင္ကို မေရာက္ခဲ႔ရင္ေတာင္ ၾကယ္ေလးေတြၾကား ေရာက္ေနပါလိမ္႔မယ္။”

( Chicken Soup for the College Soul စာအုပ္မွ Never Say Never by Rosa Torcasio ကို ဘာသာျပန္ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။  )