သိန္းေဖျမင္႔၏ ဆရာမ်ား ( ၃ )

                             ကျောင်းစာစီစာကုံးမှ ရသစာပေဆီသို့

          ဆရာဟာရွန်းသည် ညနေစောင်း ချင်းတွင်းမြစ်ကမ်း လမ်းလျှောက်ခြင်း အကြောင်းကို သင်ကြားနေစဉ်၊ ဟာသကလေးနှောလိုက်ပါသည်။ ဝင်တော့အံ့ဆဲဆဲ နေမင်းအောက်တွင် ချင်းတွင်းမြစ် အနောက်ဖက်ကမ်း၏ အလှကို ဖေါ်ပြပြီးနောက် ဤသို့ဆက်ပြောပါသည်။ 

“ကဲ…မငျးတို့ ကူးတို့ရပျမွောကျဖကျ ကျောကျဆောငျတှဆေီ အရောကျသှားပွီတဲ့နောကျ တောငျဖကျကို လှည့်ပွနျခဲ့ကွတယျ ဆိုပါတော့၊ ခပျလှမျးလှမျးမှာ မငျးတို့ဘကျကို လျှောကျလာနတေဲ့ မိနျးကလေးတဈစုကို မွငျလိုကျရတယျဆိုပါတော့၊ မိနျကလေးတှကေလဲ ခပျချောချောကလေးတှေ ဖွဈကွောငျး၊ ကောငျးမှနျစှာဝတျစားထားသူတှဖွေဈကွောငျး၊ အဝေးကပဲ ခန့်မှနျးလို့ရတယျဆိုပါတော့၊ အဲဒီမိနျးကလေးတှဟော ဘယျသူတှဖွေဈမယျထငျသလဲ၊ မငျးတို့ကျောငျးက မိနျးကလေးတှေ ဖွဈမယျထငျသလား၊ ဟငျး…ဘယျဟုတျမှာလဲ၊ မငျးတို့ ကျောငျးက မိနျးကလေးတှကေ လမျးမလျှောကျကွဘူး၊ ဒါကွောင့် ရှူနာရှိုကျကုနျးတှမေျားနတောပေါ့…ဟဲ…ဟဲ”

ကျွနျတော်တို့ ရယျကွပါသညျ။ ဆရာဟာရှနျးကလညျး ရှှကေိုငျးမကျြမှနျကွီးတဝငျးဝငျး၊ သှားတှေ တဖှေးဖှေးနှင့် ရယျနပေါလသေညျ။ (ဆရာသညျ လူကိုယျခန်ဓာကွီးသလောကျ သှားတှကေကွီးကွီးနှင့် လှပါသညျ။ ) ပွီးတော့ ဆကျပွီးပွောပွနျသညျ။

“ညနစေောငျး ခငျြးတှငျးမွဈလှပုံကို ရေးသားဖေါ်ပွတာ ကောငျးတယျ၊ သဘာဝအလှကို ရေးကွရမှာဘဲ၊ သို့ပမေဲ့ မိနျးကလေးတှနေှင့် တှေ့ခနျးပါမှ ပိုကောငျးတယျ၊ ဟုတျတယျလ၊ေ မငျးတို့ခညျြး လမျးလျှောကျတာမှ မဟုတျဘဲ၊ ဒီလိုအခကျြကလေးတှပေါ ထည့်ပေးမှပေါ့၊ မငျးကလေးတှနေဲ့တှေ့ခနျး မရေးခငျြရငျလညျး ထမျးပိုးနတေဲ့ ကူလီတှအေကွောငျး ထည့်ရေးမှ မငျးတို့စာ ပိုစိတျဝငျစားဖှယျကောငျးမယျ။ အသကျဝငျ၊ ဘဝပီပွငျတဲ့စာဖွဈမယျ။”

တကယျတော့ ဆရာဟာရှနျးသညျ ကျောငျးမှာပွဌာနျးသော စာစီစာကုံးရေးနညျးဘောငျကို ကျော်လှနျသှားခဲ့ပါပွီ၊ ရသစာပရေေးနညျးဆီသို့ ခေါ်သှားပါပွီ၊ သို့သော် ဆရာက ကျွနျတော်တို့ကို ရသစာပရေေးနညျး သငျပွနသေညျဟု မပွောပါ။ ရသစာပရေေးသားနညျးဆီသို့ ကျွနျတော်တို့ကို ခေါ်သှားသညျဟုလညျး ဆရာကိုယျတိုငျ သိခငျြမှ သိပါမညျ။ ဆရာကတော့ စာစီစာကုံးကောငျးတဈပုဒျ ရေးတတျအောငျ သငျကွားနခွေငျးသာဖွဈပါသညျ။ 

ထိုသို့သငျကွားပို့ခပြွီးနောကျ ဆရာဟာရှနျးသညျ ကျွနျတော်တို့အား အကျဆေးရေးစ၏ေ။

ဆရာဟာရှနျးက စာစီစာကုံး၊ သို့မဟုတျ အကျဆေး (အကွောငျးစာ) ရေးရနျပေးသော အကွောငျးအရာများမှာ ကျွနျတော်တို့နှင့် ရငျးနှီးနသေော အကွောငျးအရာများသာဖွဈသညျ။ မရငျးနှီးသော အကွောငျးအရာကိုပေးပွီး အကွောငျးအရာကို စိတျကူးနှင့် ဖနျတီးစသေညျမဟုတျ၊ ရငျးနှီးသောအကွောငျးအရာကိုပေးပွီး ရိုးရိုးအရေးခိုငျးသည့်အခါ ခိုငျး၏။ ရငျးနှီးသောအကွောငျးအရာကိုပငျ စိတျကူးဥာဏျကှန့်ပွီး အရေးခိုငျးသညျလညျး ရှိ၏။ ဥပမာ.. “သင့်ကိုယျသငျ ကျောငျးပွာတာကွီးနရောမှာ ထား၍ ကျောငျးတကျနသေောနေ့တဈနေ့တာ အကွောငျးကိုရေးပါ” ဟူသော အကွောငျးအရာမျိုးပငျဖွဈသညျ။ ကျွနျတော်တို့ ရငျးနှီးသောအကွောငျးအရာပငျဖွဈလင့်ကစား ကျွနျတော်တို့ ရှူဒေါင့်မှ မရေးရ။ ကျောငျးပွာတာကွီး၏ ရှူဒေါင့်မှရေးရမညျ။ ကျောငျးပွာတာကွီး ကွည့်မွငျခံစားသည့်အတိုငျး ရေးရမညျ။

တဈခါတော့ “သင့်ကိုယျသငျ ကျီးတဈကောငျဟု စဉျးစားလိုကျပါ။ ပွီးတော့ တဈမနကျခငျး သင့်အတှေ့အကွုံကိုရေးပါ။” ဟူသော ခေါငျးစဉျဖွင့် အကျဆေးကို အရေးခိုငျးလသေညျ။ 

          ကျွန်တော်က နံနက်ခင်းဆည်းဆာအလင်းရောင် ရောက်လျှင်ရောက်ချင်း ကျီးအာသည့် ဓလေ့ထုံးက စ၍ရေးသည်။ ညက အိပ်ရေးပျက်ပျက်၊ မပျက်ပျက် ဆည်းဆာအလင်းရောင်ရောက်လျှင် မနိုးဘဲ မနေနိုင်ဟုဆိုသည်။ နိုးပြီးထျှင် မအာဘဲမနေနိုင်ဟုဆိုသည်။ ခင်ဗျားတို့လူတွေလို ကျွန်တော်တို့ကျီးက မျက်နှာသစ်ဖို့မလိုဟုလည်း ဆိုလိုက်သေး၏။ ( ထိုစဉ်က မုံရွာမြို့တွင် မြို့လည်ဈေးကြီး တစ်ဈေးသာရှိသည်။ ကျွန်တော်တို့ဘော်ဒါကျောင်းသားများ (ဝါ) ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစားများသာ နံနက်တိုင်း အလှည့်ကျဈေးဝယ်ကြရသဖြင့် မုံရွာဈေးအတွေ့အကြုံ ရှိကြသည်။ ထို့ကြောင့် ကျီးအဖြစ် ဈေးသို့ အစာရှာထွက်ခြင်းသည် ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံကို အသုံးချလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ( ကျွန်တော်သည် တစ်နေရာမှာနားပြီး အလစ်ချောင်းနေသည်။ သို့ချောင်းနေစဉ် တစ်နေရာ၌ ဆံထောက်ဖါးဖါး၊ အသားဖြူဖြူ ခပ်ချောချော ဟင်းသီးဟင်းရွက်သည်မလေး တစ်ဦးသည် သူ့ကို ပြီတီတီလုပ်နေသောဘော်ဒါကျောင်းသားဈေးဝယ်သူအား အပိုအမို အဆစ်တွေ အများကြီး ပေးလိုက်သည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ နောက်တစ်နေရာ၌ကား ငါးစိမ်းသည်မိန်းမကြီးတစ်ဦးတို့ အလေးမမှန်ဟု စွပ်စွဲရာမှ စပြီး စကားများနေကြသည်။ သူတို့စကားများ ရန်ထောင်နေကြစဉ် ကျွန်တော်က အလစ်ဝင်၍ ငါးတစ်ကောင်ကို သုတ်ချီခဲ့လေတော့သည်။ စသည်ဖြင့် ရေးခဲ့ပါသည်။

သို့ဖွင့် ကျွနျတော်သညျ ရငျးနှီးသောအကွောငျးအရာ၊ ကိုယျပိုငျအတှေ့အကွုံနှင့် စိတျကူးဥာဏျတို့ကို ပေါငျးစပျအသုံးခတြတျခဲ့ပါသညျ။ သို့ဖွင့် ကျောငျးစာစီစာကုံးမှ ရသစာပေ အရေးအသားဆီသို့ တဈစတဈစ ကူးပွောငျးတတျသှားပါလသေညျ။