ဆရာေတာ္ ဘင္ကီ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္၊ ဆရာေတာ္၏ေက်ာင္းတိုက္အနီးတြင္
ေနထိုင္ေသာ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္သည္ သူ႔မိတ္ေဆြကို ထိုသို႔ေျပာၾကားပါတယ္။
“က်ဳပ္ဟာ
မ်က္စိကြယ္ၿပီးေနာက္ လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကို မေတြ႔ရေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အက်င္စာရိတၱကို
သိခ်င္ရင္ ထိုလူရဲ႕အသံကိုပဲ နားေထာင္ရပါေတာ႔တယ္။ သာမာန္အားျဖင္႔ဆိုရရင္ လူတစ္ေယာက္ေအာင္ျမင္တယ္၊
ေပ်ာ္ရႊင္တယ္။ အဲဒါကို အျခားလူတစ္ဦးက ဝမ္းေျမာက္ေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ
မနာလိုတဲ႔လွ်ိဳ႕ဝွက္အသံကို က်ဳပ္ ၾကားတယ္ဗ်။ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကံမေကာင္းမႈကို စာနာသနားလို႔ေျပာခဲ႔ရင္လည္း၊
ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ ေက်နပ္မႈအသံကို က်ဳပ္ ၾကားရတယ္ဗ်ာ။ ဘဝမွာေပ်ာက္ဆုံးခဲ႔တဲ႔တစုံတရာကို
ျပန္ရသလို ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ၾကတယ္ဗ်ာ။ ”
“သို႔ေသာ္လည္း
က်ဳပ္အေတြ႔အႀကံဳအရ ဆရာေတာ္ရဲ႕အသံဟာ သိပ္ရိုးသားတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ဆို အသံမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကလြဲလို႔ အျခားဘာအသံမွ မၾကားရဘူး။ ဆရာေတာ္ ဝမ္းနည္းတယ္ဆို ဝမ္းနည္းမႈကလြဲလို႔
အျခားဘာအသံမွ မၾကားရဘူး။”
( The Voice of Happiness from 101 Zen Stories ကိုဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။ )
No comments:
Post a Comment