ပညာရှိဆိုတာ ဘေးရန်ကြုံလာရင် ကြောက်ရွံ့ တုန်လှုပ်လေ့မရှိကြပါ။ ထိုပညာရှိရဲ့ ဣန္ဒြေ မပျက် ကြည်လင်လျက်နေတဲ့ မျက်နှာကို မြင်ရရင် ရန်သူတွေ စိတ်ပျက်ကြပါလိမ့်မယ်။
အရှင်မင်းကြီး….ပညာရှိတို့ သဘောမှာ ဒီလိုဘေးရန်မျိုးတွေနဲ့ ကြုံလာတဲ့အခါ…
၁) မန္တန်၊ မန္တရား မန်းမှုတ်သောနည်းနဲ့ဖြစ်စေ။
၂) ပညာရှိတွေနဲ့ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးတဲ့နည်းနဲ့ဖြစ်စေ။
၃) ချစ်ခင်နှစ်သက်ဖွယ်၊ နာခံလိုဖွယ်ဖြစ်တဲ့ စကားကောင်းကို ဆိုတဲ့နည်းနဲ့ဖြစ်စေ။
၄) ဥစ္စာပစ္စည်း တံစိုးလက်ဆောင် ထိုးတဲ့နည်းနဲ့ဖြစ်စေ။
၅) ဆွေမျိုး (ဝါ) အမျိုးအနွယ် စပ်တဲ့နည်းနဲ့ဖြစ်စေ။
တစ်နည်းနည်းနဲ့ မိမိကိုယ်ကို လွတ်မြောက်ရာ လွတ်မြောက်ကြောင်း ကြိုးစားအားထုတ်ကြရမယ်။ အကယ်၍ ဤငါးပါးသော ဥပါယ်တံမျဉ်တို့ဖြင့် လွတ်အောင် ကြိုးစား၍ မရသည့် အဆုံးမှာတော့ “ငါတို့ သံသရာက ပြုခဲ့သော ကံသည် မြဲမြံလှ၏။ အားကြီးလှ၏။ ဘယ်သူမပြု မိမိမှုသာဖြစ်၏။” ဟု နှလုံးကောင်းသွင်းကာ စိုးရိမ်ငိုကြွေးခြင်း မပြုဘဲ သည်းခံကြရမည် ဟု ရဲဝံ့စွာ ပြန်လည်လျှောက်တင်သည်။
( တစသာရဇာတ် - သတိကောင်းသဖြင့် ကြီးပွါးချမ်းသာသည့် ဘုရားလောင်းသူငယ် - ဓမ္မာစရိယဦးအေးနိုင်(ဘီအေ) ရေးသားပြုစုသော မြတ်ဗုဒ္ဓ၏ကြီးပွါးချမ်းသာရေး လမ်းညွှန်ချက်များ စာအုပ်မှ ကောက်နုတ်ပါသည်။ )
*** ( မှတ်ချက် - ယခင်တင်ထားသော ဒေါက်တာခင်မောင်ဝင်း(ဒဿနိ)က စာအုပ်မှ ကောက်နုတ်ချက်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါရန်။ သဘောထားအားဖြင့် အတူတူလို ဖြစ်ပါသည်။ မိမိတို့၏ အတိတ်ကံအား နောက်ဆုံးမှ စိတ်၏ဖြေဆည်ရာအနေဖြင့်သာ အသုံးပြုရန်ဖြစ်ပါသည်။ )
No comments:
Post a Comment